Αυτοδιοικητικές Εκλογές 2010

ΔΗΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ - ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ
Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Ελληνικού - Αργυρούπολης


Λίγα λόγια για τον Γιώργο...
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979 και από τότε μέχρι σήμερα είμαι μόνιμος κάτοικος Αργυρούπολης. Είναι πτυχιούχος Ηλεκτρολόγος μηχανικός και τελειόφοιτος μηχανολόγος μηχανικός του Ανώτατου Τεχνολογικού Ιδρύματος Πειραιά. Κάτοχος μεταπτυχιακών σπουδών στην διοίκηση επιχειρήσεων (MBA) του Πανεπιστημίου Κεντάκι των Η.Π.Α. Στα πρώτα φοιτητικά του χρόνια (1999-2004), υπήρξε συντονιστικό μέλος της ΠΑΣΠ ΤΕΙ Πειραιά. Είναι ενεργό μέλος και αναπληρωτής πρόεδρος Δ.Σ. (2005-2010) του Πολιτιστικού Συλλόγου Νοτίων Προαστίων Σ.Ε.Α.Ν.Π.Α, με πλήθος δραστηριοτήτων, όπως αρθρογραφία στις εκδόσεις του περιοδικού SIN. Είναι ενεργό μέλος της ΕΕΤΕΜ , με σημαντική δράση και αγώνες στον κλάδο των μηχανικών Ανώτατης Τεχνολογικής Εκπαίδευσης. Υπήρξε επίσης μέλος της διεθνούς οργάνωση Greenpeace. Εργάστηκε ως επιστημονικός συνεργάτης ( 2007-2010) στο Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Αστεροσκοπείου Αθηνών , ενώ η κύρια απασχόληση του είναι στο τομέα της μελέτης και εγκατάστασης Φυσικού Αερίου. Στον ελεύθερο χρόνο του αθλείται με βασική ενασχόληση το καράτε ,έχοντας κερδίσει δυο πανελλήνιες διακρίσεις δεύτερης θέσης.

ΔΗΜΟΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ

ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος


Ο Βασίλης Χριστόπουλος γεννήθηκε το 1981. Είναι μέλος τετραμελούς οικογένειας και έχει έναν αδελφό.

ΣΠΟΥΔΕΣ
2004 - Είναι απόφοιτος του Τμήματος Εκπαιδευτικών Τεχνολόγων Πολιτικών Μηχανικών Κατεύθυνσης Συγκοινωνιακών και Υδραυλικών Έργων της Σ.Ε.ΛΕ.Τ.Ε (νυν Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε).

2007 - Είναι κάτοχος ενός Μεταπτυχιακού Τίτλου Σπουδών του KINGSTON UNIVERSITY με τίτλο « Διαχείριση και Σχεδίαση Τεχνικών Έργων» &

2010 - τελειόφοιτος δεύτερου Μεταπτυχιακού τίτλου στο Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Πρόληψη και Διαχείριση Φυσικών Καταστροφών» του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έχει παρακολουθήσει μεγάλο αριθμό σεμιναρίων και ημερίδων σε σχέση με την επιστήμη που ακολουθεί και έχει αρκετές δημοσιεύσεις όπως και συγγράμματα για την εκπαίδευση σε λογισμικά της ειδικότητας του μηχανικού.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
2002-2009- Επαγγελματικά δραστηριοποιήθηκε τόσο στον ιδιωτικό τομέα σε τεχνικές εταιρίες σε Έργα Υποδομής και Ολυμπιακά Έργα με την ιδιότητα του Πολιτικού Μηχανικού όσο και ως ελεύθερος Επαγγελματίας με δικό του Τεχνικό Γραφείο.

2004 - 2009- Παράλληλα ασχολήθηκε με το χώρο της εκπαίδευσης τόσο ως Εργαστηριακός Συνεργάτης στην Ανωτάτη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης όσο και ως ωρομίσθιος καθηγητής στην Δευτεροβάθμια Επαγγελματική Εκπαίδευση.

2010 - Σήμερα ακολουθεί ακαδημαϊκή καριέρα και είναι μόνιμο Ε.Τ Προσωπικό στο Εργαστήριο Συγκοινωνιακών Έργων και Εδαφομηχανικής στην Ανωτάτη Σχολή Παιδαγωγικής Τεχνολογικής Εκπαίδευσής (πρωην ΣΕΛΕΤΕ) με Ειδικότητα στα Έργα Υποδομής.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ-ΤΟΣΥΝ
Έντονη πολιτική παρουσία σε νεολαίες αλλά και στο σπουδαστικό κίνημα.

1999 - 2004 Η συνδικαλιστική του δράση ξεκινά ως μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στην διάρκεια των σπουδών του όπου και διατέλεσε μέλος της Γραμματείας Πόλης Αθήνας και Υπεύθυνος στην σχολή ΣΕΛΕΤΕ (νυν Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε).

Σήμερα είναι Γενικός Γραμματέας της Τ.Ο ΟΝΝΕΔ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ, μέλος στην Διοικούσα Επιτροπή Ετεροδημοτών ΝΔ Αχαΐας, μέλος Τ.Ο ΝΔ Δ.ΔΙΑΚΟΠΤΟΥ και Υπεύθυνος Συνδικαλισμού στην ΕΚΟ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΤΕ καθώς και συμμετέχει σε όλες τις εσωκομματικές διεργασίες της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. και της Ν.Δ.

Απο το Μάιο 2008 είναι Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Νέων Διακοπτού όπου και έχει να επιδείξει σπουδαία και συνεχή δράση.

ΔΗΜΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Ιωαννιτών

ΔΗΜΟΣ ΒΥΡΩΝΑ

Εποχή Δημιουργίας-Συνεργασία Πολιτών

ΜΙΛΤΟΣ ΜΠΑΝΤΗΣ
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Βύρωνα

Λίγα λόγια για το Μίλτο..

Γεννήθηκα το 1979, μεγάλωσα και κατοικώ στο Βύρωνα και είμαι γιός του Απόστολου και της Πετζέχρως Μπαντή.
Είμαι πτυχιούχος του τμήματος Ηλεκτρολογίας του ΤΕΙ Χαλκίδας. Κατά την διάρκεια των σπουδών μου ανέπτυξα έντονη συνδικαλιστική δράση μέσα από την οποία αποκόμισα χρήσιμες οργανωτικές εμπειρίες
Σήμερα ασκώ το επάγγελμα του Ηλεκτρολόγου Μηχανικού στο Κέντρο Ελέγχου Λειτουργίας του ΜΕΤΡΟ της Αθήνας .

Το 2006 συμμετείχα στις Δημοτικές εκλογές με το συνδυασμό «Εποχή Δημιουργίας-Συνεργασία Πολιτών» του Νίκου Χαρδαλία.
2007 – 2010 Δημοτικός Σύμβουλος Βύρωνα
2007 – 2010 Γραμματέας Δημοτικού Συμβουλίου
2007– 2008 Αντιπρόεδρος Πνευματικού Κέντρου
2009 – 2010 Αντιπρόεδρος Κέντρου Μελέτης Χορού Ισιδώρας & Ραϋμόνδου Ντάνκαν
2009 – 2010 Αντιδήμαρχος Νεολαίας



Φίλες και Φίλοι
Κόντρα στην κυρίαρχη τάση της εποχής, που θέλει τους πολίτες – και κυρίως εμάς τους νέους – να απέχουμε από την πολιτική απαξιώνοντας την, αποφάσισα να είμαι ξανά παρών στις Δημοτικές εκλογές του Βύρωνα. Η πρώτη μου θητεία ως δημοτικός σύμβουλος επιβεβαίωσε αυτό που πάντα πίστευα, πως η μόνη λύση για να αλλάξουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας και να θέσουμε βάσεις για ένα καλύτερο αύριο είναι η ουσιαστική συμμετοχή μας στα κοινά. Το όραμα που εξέφρασε από την αρχή ο Νίκος Χαρδαλιάς και η δημοτική παράταξη «Εποχή Δημιουργίας-Συνεργασία Πολιτών» για μια πρωτοπόρα αυτοδιοίκηση που πραγματοποιεί ριζικές αλλαγές με βρήκε απόλυτα σύμφωνο και διατεθειμένο να συμβάλλω με όλες μου τις δυνάμεις στην προσπάθεια αυτή. Είμαι βέβαιος πως, με τη στήριξη σας, θα συνεχίσουμε για άλλη μια τετραετία την Εποχή Δημιουργίας. Για ένα Βύρωνα που θα πρωταγωνιστεί και θα διακρίνεται παντού.

Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που μπορούν να το αλλάξουν!

ΔΗΜΟΣ ΝΙΚΑΙΑΣ- ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΡΕΝΤΗ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΥΓΓΟΛΙΑΣ
Υποψήφιος Τοπικός Σύμβουλος με το συνδυασμό "Το Μέλλον του Δήμου Νίκαιας-Αγ. Ι. Ρέντη" με υποψήφιο Δήμαρχο το Στέλιο Λογοθέτη

ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ- ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ

ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΣΤΙΣ ΕΥΦΥΕΙΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ-ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ στο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ στην Ανωτάτη Σχολή ΠΑΙδαγωγικών και Τεχνολογικών Επιστημών - ΑΣΠΑΙΤΕ

Έχει Μικρασιάτικες-Κων/τικες και πελοπονησιακές ρίζες. Ζει στα Κιλικιανά της Νίκαιας και θέλει μαζί με το Στέλιο Λογοθέτη να αγωνισθεί για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής της Νίκαιας μίας πόλης στην οποία μεγάλωσε και έχει επιλέξει για να ζει!

Από φοιτητής ενδιαφέρεται για τα κοινά και ασχολείται με το φοιτητικό συνδικαλισμό από τις θέσεις:

* Πρόεδρος φοιτητών του τμήματος Βιομηχανικής Πληροφορικής του ΤΕΙ Καβάλας,
* Υπεύθυνος τύπου και δημοσίων σχέσεων της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και των Συλλόγων των φοιτητών του ΤΕΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
* Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ(ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ) 2003-2006, Αναπληρωτής πρόεδρος ΝΕ ΟΝΝΕΔ Νομού Καβάλας
* Έχει αναπτύξει δράση στο φιλειρηνικό κίνημα με διοργάνωση εκδηλώσεων και ημερίδων κατά των προληπτικών πολέμων με την υποστήριξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ του ΤΕΙ Καβάλας και του γραφείου τύπου της ΝΔ
* Εκπροσώπησε τους φοιτητές τους ΤΕΙ Καβάλας στην επιτροπή διοργάνωσης εκδηλώσεων των φορέων της πόλης της Καβάλας για τον εορτασμό της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου - 17Ης ΝΟΕΜΒΡΗ 1973, για την πόλη της Καβάλας τα έτη 2002-2004

Στην πόλη της Νίκαιας αναπτύσσει δράση μέσα από την ομάδα νέων «ΠΟΛΙΤΕΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΑΣ ΝΙΚΑΙΑΣ» και διοργανώνουν διάφορες εκδηλώσεις για την πόλη της Νίκαιας όπως:

* Μαθητικός διαγωνισμός στα σχολεία της Νίκαιας με θέμα "Το Πάρκο των ονείρων μας" με σκοπό την ευαισθητοποίηση των παιδιών για το παραμελημένο Άλσος Νυμφών-Αγ. Φίλιππα
* Δράση για το άλσος Νυμφών-Αγ Φίλιππα με σκοπό τη διεκδίκηση ενός πιο φιλικού και προσβάσιμου χώρου για όλους
* Ποδηλατικός γύρος της Νίκαιας με σκοπό την αφύπνιση των πολιτών απέναντι στα προβλήματα της πόλης τους

ΜΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ

ΔΑΚΕ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΤΕ-ΕΕΤΕΜ

Επιστημονικός σύμβουλος και μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΙΕΩΝ ΑΘΗΝΩΝ «Ο Αγ. Ιωάννης ο Ρώσσος»

Μικρασιάτικο Φιλανθρωπικό σωματείο «Η ΝΕΑ ΣΙΝΑΣΟΣ»

ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΙΚΑΙΑΣ "Ο Φυσιολάτρης"

email: andreasmoug@gmail.com

Τα δικαιώματα των ΤΕΙ

Απο το Έθνος
Του Βασίλη Μανιού, Ομότιμου καθηγητή του ΤΕΙ Κρήτης
24/09/2010

Αν κάτι μπορεί να χαρακτηρίσει την εικοσιεπτάχρονη πορεία των ΤΕΙ, αυτό είναι η μη ύπαρξη καθαρών και δίκαιων λύσεων στα εκάστοτε προβλήματά τους. Είναι ευκαιρία στη διάρκεια του νέου διαλόγου για την Παιδεία να τελειώσει αυτός ο φαρισαϊσμός. Του λόγου το αληθές δείχνει μία σύντομη αναδρομή στο παρελθόν: Τα ΤΕΙ ιδρύθηκαν το 1983, μετά την κατάργηση των Κέντρων Ανωτέρας Τεχνικής Εκπαίδευσης (ΚΑΤΕΕ).
Τα ΤΕΙ, σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του ιδρυτικού νόμου, έπρεπε να είναι ανώτερα των ΚΑΤΕΕ για να ανακόψουν τη ροή των φοιτητών, κυρίως προς τα έξω, αλλά και κατώτερα των Πανεπιστημίων, όπως απαιτούσαν οι συντεχνίες και ορισμένα Πανεπιστήμια. Το αποτέλεσμα ήταν να προκύψουν Ιδρύματα αγνώστου ταυτότητας.

Οταν διαπιστώθηκε ότι και τα ΤΕΙ ακολουθούσαν τον δρόμο της απαξίωσης των ΚΑΤΕΕ, τότε όλες οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Καμιά όμως, όπως και η σημερινή, δεν τόλμησε να αγγίξει το θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων.

Ευκολότερο αποδείχτηκε ότι ήταν να βελτιώσουν τα ακαδημαϊκά χαρακτηριστικά τους. Τους δόθηκαν διαδοχικά: Διεξαγωγή Ερευνας, εξομοίωση των προσόντων των καθηγητών με εκείνα των πανεπιστημιακών, τετραετής φοίτηση, επαγγελματικά δικαιώματα σε όσα τμήματα δεν ήταν σχετικά με μηχανικούς, οργάνωση αυτόνομων μεταπτυχιακών σπουδών, ένταξή τους στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Τα παραπάνω αξιοποιήθηκαν στον μέγιστο δυνατό βαθμό, ιδιαίτερα από τα μεγάλα ΤΕΙ. Συγκεκριμένα, κέρδισαν μεγάλα ανταγωνιστικά ευρωπαϊκά προγράμματα. Από αυτά κάλυψαν σημαντικά κενά της εκπαίδευσης.

Προέκυψαν ερευνητικά αποτελέσματα διεθνούς αναγνώρισης. Εκπονήθηκε μεγάλος αριθμός και αξιολογήθηκαν και κατατάχτηκαν πολλά ΤΕΙ σε πολύ καλή σειρά. Δυστυχώς αυτά δεν μέτρησαν στις προτιμήσεις των υποψήφιων φοιτητών, αφού παρέμεινε η εκκρεμότητα των επαγγελματικών δικαιωμάτων.

Οι προθέσεις σήμερα και οι συνέπειές τους. Τον τελευταίο καιρό προστέθηκαν ιδιαίτερα καινοφανείς ιδέες. Από επίσημα χείλη έχουν λεχθεί:

- Τα ΤΕΙ θα αποκτήσουν διακριτό ρόλο (Διάβαζε: θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι).

- Τα ΤΕΙ θα παίξουν κυρίαρχο ρόλο στην τεχνική εκπαίδευση (Διάβαζε: θα βγάζουν τεχνίτες, όπως π.χ. ανθοκόμους, με τέσσερα χρόνια σπουδών).

- Τα ΤΕΙ θα παίξουν κυρίαρχο ρόλο στην ανάπτυξη της περιφέρειας.

Αυτές οι λύσεις ασφαλώς είναι καθαρές αλλά εντελώς άδικες. Συνέπεια όλων αυτών θα είναι τα ΤΕΙ να οδηγηθούν στον δρόμο της απαξίωσης όπως τα ΚΑΤΕΕ.

Ευελπιστούμε πως ο πρωθυπουργός θα αντιληφθεί εγκαίρως αυτές τις προθέσεις και θα ανακόψει την υλοποίησή τους. Πρόταση. Είναι πλέον γνωστό πως η σημερινή κατάντια της χώρας μας, σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, οφείλεται στις συντεχνίες και τα κλειστά επαγγέλματα. Η καθαρή λύση, που ταυτόχρονα θα ενίσχυε και το περί δικαίου αίσθημα, θα μπορούσε να περιλαμβάνει:

- Εξωτερική αξιολόγηση και πιστοποίηση των προγραμμάτων σπουδών όλων των τμημάτων (ΤΕΙ και Πανεπιστημίων).

- Απόφαση μετεξέλιξης ή σύμπτυξης ή κλείσιμο όσων τμημάτων η αξιολόγηση είναι αρνητική.

- Ολοκλήρωση των ακαδημαϊκών λειτουργιών των ΤΕΙ.

- Στα εναπομείναντα τμήματα ΤΕΙ καθαρά και δίκαια επαγγελματικά δικαιώματα, σύμφωνα με την παρεχόμενη εκπαίδευση, χωρίς πάτρωνες.

Αυτοδιοικητικές Εκλογές 2010

Οι Αυτοδιοικητικές Εκλογές του Νοέμβρη, είναι μια ιδανική ευκαιρία για να αναδείξουμε τον ουσιαστικό ρόλο που κατέχουν οι πτυχιούχοι Τ.Ε.Ι τόσο σε τοπικό αλλά και σε κεντρικό επίπεδο.
Είναι δεδομένη η στήριξη όλων των συναδέλφων σε αυτές τις Αυτοδιοικητικές Εκλογές.

Για αυτό το λόγο, θα παρακαλούσαμε τους συνάδελφους υποψήφιους να μας στείλουν στοιχεία (ονοματεπώνυμο, Ειδικότητα) καθώς και ένα υποτυπώδες ''ενημερωτικό σημείωμα'' για την υποψηφιότητα τους.

Θα χαρούμε να τα φιλοξενήσουμε.

Ανατροπές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

Απο το Έθνος
Της Βίβιαν Μπενέκου
26/09/2010

Ανατροπές στο μοντέλο διοίκησης των Ανωτάτων Ιδρυμάτων, στον τρόπο φοίτησης και στη χρηματοδότηση περιλαμβάνει η νέα μεταρρύθμιση. Τη «σφραγίδα» του βάζει προσωπικά ο Γ.Παπανδρέου στην έκτακτη «πρυτανική συνεδρίαση» των Δελφών

Tη σφραγίδα του στον χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης βάζει σήμερα ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην έκτακτη «πρυτανική συνεδρίαση» των Δελφών, που σηματοδοτεί την έναρξη της πιο σαρωτικής μεταρρύθμισης των τελευταίων ετών.

Το πρώτο 15θήμερο του νέου έτους αναμένεται να ψηφιστεί από τη Βουλή ο νέος νόμος - πλαίσιο.


Το όλο εγχείρημα φέρνει σειρά ανατροπών στην παιδεία καθώς αλλάζει ριζικά το υφιστάμενο μοντέλο διοίκησης των ΑΕΙ-ΤΕΙ και έχει ως στόχο να βάλει τα ελληνικά πανεπιστήμια στην τροχιά του διεθνούς ανταγωνισμού.
Παρουσία του «γκουρού» των μεταρρυθμίσεων στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, Πορτογάλου υπουργού Παιδείας Jose Μariano Gago, ο πρωθυπουργός θα δώσει τον «μπούσουλα» του νέου νόμου-πλαισίου, που παρουσιάζει κατ' αποκλειστικότητα το «Εθνος της Κυριακής».

Η ψήφισή του νόμου-πλαισίου στη Βουλή αναμένεται να γίνει το α' δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου 2011.

Ομάδα εργασίας
Σήμερα όμως ο πρωθυπουργός στους Δελφούς θα ανοίξει την ατζέντα της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής της κυβέρνησης, θεωρώντας ότι «η τριτοβάθμια εκπαίδευση της Μεταπολίτευσης έκλεισε τον κύκλο της» και είναι αδήριτη ανάγκη για τη χώρα και το μέλλον της ένα «νέο ξεκίνημα», να ανοίξει δηλαδή ένας καινούργιος κύκλος αναβάθμισης, εξέλιξης και αριστείας στο ακαδημαϊκό έργο.

Στην κατεύθυνση αυτή συστάθηκε στο υπουργείο μια ομάδα εργασίας, υπό τον υφυπουργό Γ. Πανάρετο και με τη βασική συμβολή του ειδ. γραμματέα Β. Παπάζογλου κατέληξε σε ορισμένες σημαίνουσες διαπιστώσεις για τα «αγκάθια» στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και πώς αυτά μπορούν αντιμετωπιστούν. Κοινός τόπος για την επιτροπή ήταν ότι τα ανώτατα ιδρύματα έχουν... βαλτώσει και χρειάζονται επειγόντως αναβάθμιση της ποιότητας των σπουδών τους, με ταυτόχρονη εξωστρέφεια στο διεθνές περιβάλλον.

Οι προτάσεις θα παρουσιαστούν για κάθε ζήτημα υπό μορφή εναλλακτικών σεναρίων, ώστε να τροφοδοτήσουν τον διάλογο.

Οι πρυτάνεις όλων των ανώτατων ελληνικών ιδρυμάτων, μαζί με τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου, που χειρίζεται αυτήν τη στιγμή την εξελισσόμενη μεταρρύθμιση στην Κύπρο, καθώς και τον πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου του Δουβλίνο Φέρντιναντ Βον Προζίνσκι θα μιλήσουν δίνοντας τις δικές τους θέσεις πάνω στο σχέδιο που θα παρουσιάσει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου.

Αννα Διαμαντοπούλου
Σαρωτικές οι αλλαγές στο μοντέλο διοίκησης

«Το 2011 θα είναι η χρονιά των αλλαγών στην παιδεία. Για να γίνει αυτοδιοίκητο πραγματικά το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να συνεχίσει με το σημερινό μοντέλο διοίκησης και με τον τρόπο που εκλέγονται, λειτουργούν και συντίθενται τα όργανα. Αρα, πάμε σε μια αλλαγή μοντέλου διοίκησης πολύ βαθιά, στην οποία διοίκηση θα συμμετέχουν και δυνάμεις του πανεπιστημίου, αλλά και δυνάμεις της κοινωνίας », λέει η υπουργός Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου, συμπληρώνοντας:

«Το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν είναι μια κλειστή ιστορία, που αφορά μόνο τους καθηγητές και τους φοιτητές. Το ελληνικό πανεπιστήμιο το χρηματοδοτεί εξ ολοκλήρου η ελληνική κοινωνία και πρέπει να έχει άποψη. Το αυτοδιοίκητο, λοιπόν, σημαίνει και λογοδοσία, σημαίνει και παρακολούθηση, σημαίνει και συνολικότερο σχεδιασμό, που έχει να κάνει και με την ανάπτυξη της χώρας.

Στο νέο θεσμικό πλαίσιο, η διεθνοποίηση και η εξωστρέφεια των πανεπιστημίων θα είναι από τα βασικά θέματα. Δηλαδή, θα μπορούν να έρχονται καθηγητές από το εξωτερικό να διδάσκουν εδώ, και οι δικοί μας καθηγητές να πηγαίνουν στο εξωτερικό. Θα μπορούμε να έχουμε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά σε διαφορετικές γλώσσες, για να έρχονται φοιτητές από πανεπιστήμια άλλων χωρών».

Η αναπροσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών των πανεπιστημίων, και σε ξένες γλώσσες, υπολογίζεται ότι θα αυξήσει τη φοιτητική ζήτηση, από χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, η Αφρική και τα Βαλκάνια. Ο φοιτητής από το εξωτερικό, όχι μόνο θα φέρνει το συνάλλαγμά του και θα στηρίζει πληρώνοντας το κόστος σπουδών του, αλλά θα αποτελέσει και πολύτιμο σύνδεσμο της Ελλάδας με τις αναδυόμενες και μεγάλες οικονομίες του μέλλοντος.

Τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μπορούν να θέσουν την παγκοσμιοποίηση στην υπηρεσία της κάλυψης του ελλείμματος των γνώσεων και του εμπλουτισμού του διαλόγου ανάμεσα σε λαούς και πολιτισμούς. Η συνεργασία μεταξύ επιστημόνων υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα και αποτελεί ισχυρό μέσο για τη διεθνοποίηση της έρευνας και της τεχνολογίας.

1. Πρυτάνεις με διεθνή διαγωνισμό
Σαρώνεται ολοκληρωτικά ο τρόπος λειτουργίας της διοίκησης των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων. Με διεθνή διαγωνισμό θα καλύπτεται η θέση των πρυτάνεων στα μεγάλα και δημοφιλή ιδρύματα, ενώ σε άλλα θα υπάρχουν διορισμένοι από το υπουργείο πρυτάνεις ή πρόεδροι των διοικουσών επιτροπών (η Αρχή του πανεπιστημίου θα προκηρύσσει διαγωνισμό κύρους, για να βρίσκει τον καλύτερο πρύτανη που υπάρχει στον κόσμο). Το πρυτανικό συμβούλιο καταργείται, μαζί του φυσικά και η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση και αντικαθίσταται από διοικητικό συμβούλιο (ΔΣ), στο οποίο θα μπορούν να συμμετέχουν και προσωπικότητες κύρους εκ των ΑΕΙ.

2. Οριοθετούνται ΑΕΙ-ΤΕΙ
Επανεξετάζονται οι όροι πανεπιστήμιο και τεχνολογικό ίδρυμα. Ως «πανεπιστήμιο» θα νοείται το σύνολο των σπουδών σαν ενότητα. Το τεχνολο­γικό ίδρυμα θα επιτελεί διαφορετικό ρόλο και πάντως τα επιστημονικά τους αντικείμενα δεν θα συγχέονται, όπως συμβαίνει σήμερα με πλήθος σχολών. Στόχος της κυβέρνησης είναι ο επαναπροσδιορισμός των δυό όρων, που θα υποβοηθηθεί από τον «Καλλικράτη» σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Η συγχώνευση ή η κατάργηση ιδρυμάτων θα οδηγήσει μεγάλο μέρος των ΤΕΙ στο να κατέβουν εκπαιδευτικό επίπεδο και να αποτελέσουν ξανά, όπως στο παρελθόν, τεχνολογικά και μόνο ιδρύματα. Η πληθώρα των ΤΕΙ θα πάψει να ανήκει στην ανώτατη βαθμίδα, όπως συμβαίνει σήμερα. Το κριτήριο θα είναι το περιεχό­μενο και η ποιότητα των παρεχόμενων σπουδών. Σε αυτό θα συμμετέχουν και οι τοπικές κοινωνίες.

3. Θα μείνουν τα μισά Ιδρύματα
Ανασχεδιάζεται πλήρως ο χάρτης των Ιδρυμάτων και από τα συνολικά 40 ΑΕΙ και ΤΕΙ, που λειτουργούν σήμερα, θα συνεχίσουν να υπάρχουν στα τέλη του 2011 μόνο τα μισά! Σήμερα λειτουργούν 22 πανεπιστήμια και 18 ΤΕΙ, με περισσότερα από 590 τμήματα. Το σχέδιο του δραστικού περιορισμού των Τριτοβάθμιων Ιδρυμάτων περιλαμβάνει τις συγχω­νεύσεις τμημάτων ή και σχολών ομοει­δούς επιστημονικού αντικειμένου, τις συγχωνεύσεις ΑΕΙ και ΤΕΙ μεταξύ τους, καθώς και την ενσωμάτωση ενός μέρους πανεπιστη­μίου ή τεχνολο­γικού ιδρύματος σε ένα άλλο.

4. Αποβάλλονται οι «αιώνιοι»
Επανέρχονται τα προαπαιτούμενα μαθήματα. Δεν θα μπορεί ο φοιτητής να «ανεβαίνει έτος», εάν πρώτα δεν έχει περάσει έναν προκαθορισμένο αριθμό μαθημάτων που θα ορίζει η σχολή του, ως προαπαιτούμενα (θέμα συζήτησης θα είναι το πόσες φορές θα έχει πλέον τη δυνατότητα να εξεταστεί κάποιος σε ένα μάθημα, αλλά και το πότε θα βρίσκεται εκτός σχολής) . Τα πανεπιστήμια θα πάψουν να είναι εξεταστικά κέντρα, οι εξεταστικές περίοδοι θα μειωθούν δραστικά, ενώ μπαίνει τέρμα στην αιώνια φοίτηση. Επίσης, οι φοιτητές στο μέλλον και σε σύνδεση με το νέο εξεταστικό θα εισάγονται σε σχολές και όχι σε τμήματα, με δικαίωμα μεταπήδησης ή αλλαγής σχολής.

5. Θα υποδέχονται ξένους φοιτητές
Διεθνοποιούνται τα ανώτατα ιδρύματα με την πλήρη αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών τους (οι διοικήσεις των ΑΕΙ θα τα αναπροσαρμόσουν όπως αυτές κρίνουν απαραίτητο). Με τα νέα προγράμματα σπουδών τα ελληνικά πανεπιστήμια θα μπορούν να δέχονται ξένους φοιτητές και να έχουν ξενόγλωσσα τμήματα, όπως συμβαίνει ήδη με το Διεθνές Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στόχος είναι όλα τα πανεπιστήμια να γίνουν διεθνή κέντρα εκπαίδευσης και έρευνας κι αντί να εξάγουμε φοιτητές, να εξάγουμε ελληνική γνώση. Μετά τον ανασχεδιασμό, τα ανώτατα ιδρύματα θα συνδεθούν με την τοπική κοινωνία και τις ανάγκες της.

6. Χρηματοδότηση με προϋποθέσεις
Συνδέεται η αξιολόγηση κι ο αριθμός των φοιτητών ή σπουδαστών που υποδέχεται το κάθε ίδρυμα με τη χρηματοδότησή του. Τους περισσότερους πόρους θα παίρνουν όσες σχολές ανταποκρίνονται στο επίπεδο σπουδών που τους αντιστοιχεί. Μηχανισμοί ελέγχου και αξιολόγησης των ΑΕΙ θα στηθούν σε όλο τον «δρόμο» προς το πτυχίο.

7. Αξιολογητές απ' όλο τον κόσμο
Αλλάζει ο τρόπος αξιολόγησης των προγραμμάτων ΑΕΙ-ΤΕΙ με την εισαγωγή και αλλοδαπών αξιολογητών στα ιδρύματα. Στα υπάρχοντα προγράμματα που αφορούν υποστήριξη ερευνητικών επιλογών στα πανεπιστήμια, τα ΤΕΙ, τα ερευνητικά κέντρα, θα μπουν εξωτερικοί αξιολογητές, όπως συμβαίνει χωρίς εξαίρεση σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι πρυτάνεις θα χάσουν το προνόμιο τού να είναι οι ίδιοι αξιολογητές.

ΖΟΖΕ Μ. ΓΚΑΓΚΟ
Ο Πορτογάλος «γκουρού» των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων

Μιά από τις σημαντικότερες μορφές στον χώρο της ευρωπαϊκής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι ο Jose Μariano Gago. Υπουργός Παιδείας της Πορτογαλίας σήμερα, αλλά ηγέτης των φοιτητικών κινητοποιήσεων του 1970 στη χώρα του, στο παρελθόν.

Ο κ. Gago θεωρείται και είναι ο «γκουρού» των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στην ΕΕ, με πολύ μεγάλη εμπειρία στην αναδιάρθρωση των σχολών και την αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών τους. Το σύνθημά του είναι «η αξιοκρατία στα πανεπιστήμια». Ο ίδιος οργάνωσε και εφάρμοσε τη γιγαντιαία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων στην Πορτογαλία το 1990.

Ο Jose Μariano Gago είναι φίλος τόσο του πρωθυπουργού όσο και της υπουργού Αννας Διαμαντοπούλου, με την οποία συναντήθηκαν στην Αθήνα τον περασμένο Ιούνιο. Ο Πορτογάλος υπουργός ταξίδεψε για ώρες στην Ελλάδα, προκειμένου να δει και να προτείνει αλλαγές στην υπουργό, στο σχέδιο του νόμου-πλαισίου που εκείνη ετοίμαζε. Οι απόψεις του έχουν ιδιαίτερη σημασία για την ελληνική μεταρρύθμιση, όχι μόνο γιατί ο ίδιος είναι ένας πετυχημένος μεταρρυθμιστής, αλλά γιατί η Πορτογαλία έχει εκπαιδευτικό σύστημα παρόμοιο του ελληνικού.

H ομιλία του υφ. Παιδείας Γ.πανάρετους στους Δελφούς

Όταν κάποιος μιλάει τελευταίος δεν πρέπει να επαναλαμβάνει πράγματα που έχουν λεχθεί. Νομίζω ότι μπορώ να συνοψίσω την σημερινή ημέρα σε δύο ενότητες, στην πρωϊνή και στην απογευματινή.


Στην πρωϊνή όπου ο
Πρωθυπουργός και η Υπουργός έθεσαν τις κατευθυντήριες γραμμές των προτάσεων της κυβέρνησης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ακούσαμε και τις εμπειρίες υπουργών οι οποίοι έχουν περάσει από παρόμοιες μεταβατικές φάσεις. Αυτό ήταν το πρωϊνό κομμάτι.

Το απογευματινό ήταν οι τοποθετήσεις που ακολούθησαν, και εγώ θα τις επιμέριζα σε τρεις γενικές ενότητες. Μία απαρτιζόμενη από τοποθετήσεις ακαδημαϊκών, πανεπιστημιακών ή διδασκόντων σε ΤΕΙ, οι οποίοι έδειξαν κάποια ανησυχία για το τι πρόκειται να γίνει – ανησυχία πιστεύω καλοπροαίρετη με μια πίστη ή με μια επιμονή στην ακαδημαϊκή πλευρά του Πανεπιστημίου. Ύστερα, υπήρξαν τοποθετήσεις πανεπιστημιακών που δείχνουν ότι θέλουν να πάμε μπροστά και γρήγορα. Και τέλος, τοποθετήσεις από την πλευρά των κοινωνικών εταίρων, που έδειξαν να εκτιμούν αρνητικά την κατάσταση στην οποία κινούνται τα Πανεπιστήμια και να ζητούν άμεσα αλλαγές.

Κλείνοντας, και σε κάποιον βαθμό συνοψίζοντας, θα ήθελα να σκεφτούμε γιατί πάμε εκεί που είπε ο Πρωθυπουργός και η Υπουργός. Είναι φανερό -και τέτοιες συναντήσεις με την μορφή που έγιναν σήμερα το αναδεικνύουν- ότι η πορεία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν είναι συντονισμένη με τις εξελίξεις της κοινωνίας. Δεν ακολουθεί καν την κατεύθυνση που ζητά η κοινωνία. Ποιά είναι κατά τη γνώμη μου η επιθυμητή κατεύθυνση αυτή την στιγμή –τουλάχιστον σε ότι αφορά τους φοιτητές- αν μπορεί να το συνοψίσει κανείς σε δύο λέξεις;

Εγώ θα έλεγα, ότι η απαίτηση μπορεί να συνοψισθεί στην εξής απλή φράση: πτυχία με αντίκρυσμα. Και θεωρώ ότι το ζητούμενο αυτό θα πρέπει να γίνει το επίκεντρο της προσπάθειας, και της διαβούλευσης. Αυτό οδηγεί στην εξειδίκευση, στις επί μέρους παραμέτρους, όπως π.χ εάν θα πρέπει να είναι έτσι η διοίκηση ή αλλιώς, τι χαρακτήρα πρέπει να έχει η διεθνοποίηση, τι χαρακτήρα θα έχει η πρόσβαση και η κινητικότητα των παιδιών μας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Θέλουμε –δηλαδή, η κοινωνία θέλει- Πανεπιστήμια που να βγάζουν πτυχιούχους οι οποίοι να στέκονται σε μια παγκόσμια αγορά, όχι μόνο στην ελληνική.

Εδώ, πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος είναι ο ρόλος του κράτους. Ο ρόλος του κράτους είναι η προστασία του καταναλωτή. Για να είμαι ειλικρινής δεν μου αρέσει ο όρος καταναλωτής, όμως τι προσπαθώ να πώ: μην ξεχνάμε ποιός πληρώνει σήμερα. Αποκλειστικά και μόνο πληρώνει ο πολίτης. Οι φοιτητές και οι γονείς του είναι αυτοί που πληρώνουν το κράτος για το αγαθό αυτό της τριτοβάθμιας παιδείας. Και υπό αυτήν την έννοια μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει την λέξη καταναλωτής.

Και βέβαια, πληρώνει σε πολλές περιπτώσεις και ο ίδιος ο φοιτητής ή η οικογένειά του πρόσθετα κόστη πέραν τον φόρων, διότι δεν επαρκεί η κρατική χρηματοδότηση για να έχει το αποτέλεσμα που θέλει ο νέος και η οικογένειά του. Και εδώ θα μου επιτρέψετε μία παρένθεση. Ελέχθη προηγουμένως, κάποιος από τους ομιλητές είπε να δούμε οικονομικά τι μας συμφέρει καλύτερα. Ποιο είναι το κόστος του να μείνει κανείς εδώ ή να πάει έξω να σπουδάσει. Έχω κάποια στοιχεία, αλλά νομίζω ότι είναι πιο ενδιαφέρον να σας πω μια εμπειρία. Σε κάποια εκδήλωση πριν από 1.5 χρόνο, με πλησίασε μία μητέρα από την Κύπρο η οποία μου είπε το εξής: Έχω δύο παιδιά, το ένα μου παιδί σπουδάζει στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα. Η κόρη μου δεν πέτυχε στις εξετάσεις και σπούδασε σε ένα Πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Όχι από τα πλέον γνωστά. Η κόρη μου τελείωσε στα 3 χρόνια, αλλά για να πάρει και το Master έκανε και άλλο έναν χρόνο για να ισοτιμηθεί το πτυχίο και δουλεύει τώρα. Ο γιος μου έχουν περάσει 8 χρόνια και ακόμα σπουδάζει. Δωρεάν, υποθετικά, όμως το κόστος για τις σπουδές του γιού μου κατέληξε να είναι πολύ υψηλότερο από το κόστος για τις σπουδές της κόρης μου. Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς ότι η εξαιρετικά σημαντική διάσταση που έχει να κάνει με την οικονομική πλευρά για τον αποδέκτη –για να μην τον πώ πάλι καταναλωτή- που είναι ο μαθητής και οι γονείς του, δεν λειτουργεί σωστά. Δε μπορούμε να το αγνοήσουμε αυτό το πράγμα. Γι’ αυτό λοιπόν χρειαζόμαστε να ξαναδούμε τρόπους λειτουργίας του Πανεπιστημίου.

Κοιτάζοντας τα δύο ζητήματα αυτά, την οικονομική πλευρά σε σχέση με το αποτέλεσμα που παίρνει ο αποδέκτης – το τι αντίκρυσμα έχει το πτυχίο- βλέπουμε ότι το κράτος δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στην υποχρέωσή του. Και αιτία για την κατάσταση αυτή είναι η απόλυτη, η προς τα κάτω εξισωτική ομοιομορφία που επιβάλλει το υπάρχον σύστημα σε κάθε έκφανση της τριτοβάθμιας παιδείας. Η ομοιομορφία μας έχει οδηγήσει σ’ ένα αδιέξοδο. Παραδείγματος χάριν, μετατρέπουμε, σπρώχνουμε σταδιακά όλα τα τριτοβάθμια Ιδρύματα σε μια ενιαία κατεύθυνση –ενίοτε τα μετατρέπουμε με συνοπτικές διαδικασίες- σε μια κατεύθυνση, για να τα φέρουμε όλα σε ίδιο επίπεδο υποτίθεται. Γιατί ένα και μοναδικό ίδιο επίπεδο; Για να έχουμε σχεδόν το 100% των νέων μας να εισάγονται σε πανεπιστημιακού τύπου Ιδρύματα – και να έχουμε μάλιστα και κάποιες κενές θέσεις – και συνάμα να έχουμε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αντίστοιχα που τελειώνουν τα τριτοβάθμια Ιδρύματα σε 4-5 χρόνια – τα χαμηλότερα στην Ευρώπη. Και βέβαια να έχουμε και ως αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος, αυτήν που έχουμε; Δε νομίζω ότι κανείς θα διαφωνήσει ότι αυτό δεν είναι μια σωστή λειτουργία. Εδώ είναι που χρειαζόμαστε ευελιξία – και χρησιμοποιώ τον όρο «ευελιξία» σε αντιδιαστολή με τον όρο «ανομοιομορφία». Ευελιξία, και αν θέλετε ποικιλομορφία διαφορετικών επιλογών και επιπέδων μετά το λύκειο.

Και μία ακόμη πλευρά είναι τα επαγγελματικά δικαιώματα. Είναι μια άλλη έκφανση της στρέβλωσης. Ικανοποιήσαμε την επιθυμία πολιτική, τοπική ή οποιαδήποτε άλλη και φτιάξαμε, απλώσαμε Πανεπιστήμια, Τμήματα κτλ., και τελικά ποιό είναι το αντίκρυσμα;

Ταυτόχρονα όμως, κοινωνικές ομάδες με ισχύ, θέλουν περιορισμένη αγορά εργασίας. Αυτή την περιορισμένη αγορά εργασίας την δεκαετία του ’80 την οριοθετούσαμε με τεχνητές ρυθμίσεις, παραδείγματος χάριν με το ΔΙΚΑΤΣΑ. Όταν έρχονταν τα παιδιά πίσω, τους λέγαμε «σε δυο τρία χρόνια θα δώσεις εξετάσεις». Κάτι παρόμοιο κάνουμε κι εδώ με τα επαγγελματικά δικαιώματα τώρα. Είναι ένας έμμεσος τρόπος, αφού από την μία μεριά κάνουμε την στρεβλή ανάπτυξη, από την άλλη να περιορίσουμε την αγορά εργασίας.

Ευελιξία λοιπόν για πτυχία με αντίκρυσμα.

Ύστερα εξωστρέφεια, για να στεκόμαστε και διεθνώς. Τι σημαίνει εξωστρέφεια; Σήμερα εδώ ελέχθη ότι έχουμε προγράμματα τα οποία γίνονται στα αγγλικά, έχουμε κοινά διεθνή προγράμματα κτλ. Ναι, τα έχουμε. Αλλά εξωστρέφεια, ή αν θέλετε διεθνοποίηση, δεν είναι μόνο αυτό. Η διεθνοποίηση είναι να έχεις ένα κάποιο ισοζύγιο εισροών και εκροών. Πώς μπολιάζεις το εκπαιδευτικό σύστημα με ανθρώπους με εμπειρίες από άλλα συστήματα – είτε φοιτητές είτε ακόμα και καθηγητές. Εμάς το ισοζύγιο είναι απόλυτα ετεροβαρές. Απόλυτα ετεροβαρές.

Έχει παρεξηγηθεί κάτι που είχα πει προ καιρού για την έννοια της μαζικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δεν είχε την έννοια ότι θα πρέπει κανείς να αποδεχθεί υποχρεωτικά την λογική της μαζικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Είχε την έννοια ότι θα πρέπει να μας προβληματίσει αν όλοι θα πρέπει να πηγαίνουν στα Πανεπιστήμια. Αν πρέπει να ταυτίζουμε την μαζική τριτοβάθμια με την μαζική πανεπιστημιακή παιδεία. Και ξέρετε, το επιχείρημα ή η λογική ότι πρέπει και κάποιοι να πηγαίνουν στις Τεχνικές Σχολές –όσες έχουμε αφήσει με τέτοιον χαρακτήρα- σωστό είναι αλλά δεν μπορούμε να το λέμε έτσι αόριστα. Επειδή το λέει η Υπουργός ή ο Υφυπουργός δεν σημαίνει κάτι. Θα πρέπει να έχουμε αξιόπιστες Τεχνικές Σχολές, θα πρέπει να έχουμε κατά τη γνώμη μου μια ποικιλία δυνατοτήτων σε μεταδευτεροβάθμιο επίπεδο όπου όλοι θα βρίσκουν πρόσβαση ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Δε θα περιμένουμε από όλους να έχουν πρόσβαση στο ανώτατο δυνατό επίπεδο, γιατί δεν μπορούν όλοι να έχουν πρόσβαση στο ανώτατο δυνατό επίπεδο. Ποια ήταν η στρατηγική μας και η τακτική πολλών –και εδώ μέσα; Η λογική μας είναι γενικά ότι η ποιότητα μεταφράζεται σε έτη σπουδών. Και λέμε: Οπου έχουμε 5 χρόνια σπουδών πρέπει να πάρουμε master, επειδή ήμασταν ΤΕΙ και είχαμε 3 χρόνια, να τα κάνουμε 4 χρόνια για να γίνουμε πανεπιστήμια. Και έχουμε 4 χρόνια αυτές τις σπουδές Τουριστικών Επαγγελμάτων, νομίζω ότι και των Αισθητικών είναι 4 χρόνια στα ΤΕΙ. Γιατί 4 χρόνια; Για ποιο λόγο;

Τι είναι εκείνο που κάνει τις σπουδές σε πολλά αντικείμενα να είναι απαραίτητα 4 χρόνια; Ιδιαίτερα μάλιστα όταν δεν είναι σαφές, τουλάχιστον οι ακαδημαϊκοί εδώ μέσα γνωρίζουν πόσος είναι ο χρόνος κάθε ακαδημαϊκό έτος που αφιερώνεται στην ακαδημαϊκή διαδικασία, και πόσος είναι αυτός που αφιερώνεται στην εξέταση. Είναι λοιπόν η έκταση του χρόνου εκείνη που διασφαλίζει την ποιότητα;

Αυτή είναι μία ακόμα λογική που μας οδήγησε στην έλλειψη ποιότητας και στον πληθωρισμό πτυχίων. Χρειαζόμαστε λοιπόν μια αλλαγή φυσιογνωμίας. Η αλλαγή φυσιογνωμίας περιγράφηκε το πρωί και δεν χρειάζεται να επανέλθω. Θέλω όμως να πω ότι κατά τη γνώμη μου χρειαζόμαστε και κάποιες μονάδες «ελίτ». Τις χρειαζόμαστε. Τις χρειαζόμαστε γιατί: γιατί αυτοί οι οποίοι έχουν αυτές τις ικανότητες, ψάχνουν να βρουν διέξοδο και αν δεν τη βρουν εδώ, θα την βρουν κάπου αλλού. Χρειαζόμαστε τα ταλέντα. Να τα προσελκύουμε, να τα αναδεικνύουμε και να τα κρατάμε. Και τα ταλέντα δεν τα βρίσκει κανείς με κλήρωση ή μέσω του ΑΣΕΠ. Τα ταλέντα χρειάζεται να τα βοηθήσει, να τους δώσει εκείνα τα εφόδια με τα οποία μπορούν να γίνουν χρήσιμα για την ελληνική κοινωνία.

Ελέχθη το πρωί, από τον Πρόεδρό του και μου προκάλεσε ενδιαφέρον το εξής: Το Dublin City College είναι μια μονάδα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μέσα σε μια μεγάλη πόλη, στην πρωτεύουσα. Είπε ότι ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό παιδιών από την γύρω περιοχή της έδρας του πανεπιστημίου σπουδάζουν εκεί.

Ας δούμε τώρα και την δική μας πλευρά, την δημιουργία ιδρυμάτων ανά την περιφέρεια. Έχουν τα παιδιά κάποιο λόγο να επιλέξουν τριτοβάθμιο ίδρυμα κοντά στο σπίτι τους; Η λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών σε τι βαθμό αντανακλά τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, των αντιστοίχων περιφερειών;

Αν δούμε τα στοιχεία, υπάρχει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα που το έχουμε χρησιμοποιήσει επανειλημμένα και η Υπουργός και εγώ, με τις Σχολές Τουριστικών Επαγγελμάτων, όπως λέγονται, οι οποίες είχαν όλες κενά φέτος. Αν κοιτάξει κανείς λίγο παραπάνω τους αριθμούς, βλέπει στην Ρόδο ότι 9 μόνο απ’ όσους μπήκαν είναι από την Ρόδο. Στο Ηράκλειο, 12 μόνο. Αν λοιπόν την φτιάξαμε την Σχολή, της δώσαμε ένα ωραίο όνομα, είπαμε την τοποθετούμε εκεί γιατί είναι τουριστικό μέρος και κανείς ντόπιος δεν την επιλέγει, κάτι πάει στραβά.

Ύστερα, το ζήτημα της πιστοποίησης, κάτι που ποτέ δεν κάναμε γιατί δεν διευκόλυνε τις πολιτικές ηγεσίες. Πριν φτιάξεις ένα πρόγραμμα να δεις ποια είναι τα κριτήρια εκείνα, ποια είναι τα εχέγγυα που θα κάνει αυτό το πρόγραμμα να έχει κατ’ αρχήν μία απήχηση τόσο στους νέους όσο και στην οικονομία, όσο και στην κοινωνία;

Θα ήθελα να επανέλθω στο ζήτημα της αλλαγής της φυσιογνωμίας της διοίκησης. Οι αλλαγές που θα προωθήσουμε δεν έχουν τα χαρακτηριστικά της αλλαγής που επεδίωκαν πολλοί που σήμερα δεν είναι εδώ, ή που επέλεξαν προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες. Αλλαγή που να λέει οι Πρυτάνεις εκλέγονται μία φορά για 4 χρόνια ή εκλέγονται δύο φορές για 3 χρόνια. Αυτό μόνο σε εξυπηρέτηση συγκεκριμένων ανθρώπων μπορεί να αποβλέπει.

Γιατί δεν είναι η εμπειρία των δύο τριετιών που θα κάνει τον Πρύτανη να είναι καλός, ή της τετραετίας ή της πενταετίας.

Εχω ξαναπεί, δεν είμαστε ένα μικρό γαλατικό χωριό. Το Πανεπιστήμιο δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Σε όλο τον κόσμο πια η τάση είναι να παύει να είναι ένα Πανεπιστήμιο που λειτουργεί μόνο για να παρέχει ένα επίπεδο σπουδών υψηλό ή όχι, αλλά για να παρέχει μόνο σπουδές. Είναι για να βοηθάει αυτούς που σπουδάζουν εκεί να έχουν ένα καλύτερο μέλλον.

Ποια μπορεί να είναι η δομή του Συμβουλίου Διοίκησης και του τρόπου που αυτό συνεργάζεται με το εσωτερικό του Πανεπιστημίου; Πράγματι υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, και αυτές θα πρέπει να τεθούν επί τάπητος στον διάλογο που θα επακολουθήσει, μπορεί να αποτελέσει θέμα συζήτησης. Θέλω όμως σε αυτό το σημείο να διευκρινίσω κάτι. Τι σημαίνει διάλογος; Πολλές φορές νομίζω ότι υπάρχει μια σύγχυση με τον όρο «διάλογος».

Διάλογος σημαίνει ότι κατατίθενται επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα και σε κάποια στιγμή κάποιος αποφασίζει. Αυτός ο κάποιος είναι συγκεκριμένος και του έχει δώσει εντολή ο Ελληνικός λαός. Διάλογος δεν σημαίνει τα δικά μου τα επιχειρήματα είναι αυτά, τα δικά σου είναι εκείνα, ας πάρουμε κάποια δικά σου και κάποια δικά μου για να βγάλουμε κάτι στο οποίο θα συμφωνούμε και οι δύο – αφήστε που κατά τεκμήριο αυτό στο οποίο θα καταλήγαμε δεν θα ήταν και το βέλτιστο.

Η χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Δε νομίζω ότι θα μπορέσουμε να το λύσουμε με τις προσπάθειες που κάνουμε. Εκ των πραγμάτων, τα κράτη πια έχουν δυσκολίες -ακόμα και τα πιο κοινωνικά ευαίσθητα- να καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες για μία ποιοτική εκπαίδευση. Και το τονίζω αυτό, ποιοτική εκπαίδευση. Επομένως, οι προτάσεις που έχουν γίνει είτε για δωρεές, είτε για άλλης μορφής τρόπους ενίσχυσης του Πανεπιστημίου, νομίζω ότι είναι σημαντικές.

Για να ολοκληρώσω, γιατί πραγματικά νομίζω ότι είμαστε όλοι κουρασμένοι, θέλω να προσπαθήσω να διασκεδάσω εν μέρει ανησυχίες που διατυπώθηκαν από τον κ. Μυλόπουλο, αλλά και από άλλους ομιλητές, για το τι μοντέλο θέλουμε. Μου έκανε εντύπωση ότι οι τρεις άνθρωποι για τους οποίους διέγνωσα μία κάποια αντίρρηση στην αλλαγή τρόπου διοίκησης, αναφέρθηκαν στα μοντέλα της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Καταρχήν, φοβάμαι ότι σε σχέση με το σύστημα της Γαλλίας έχουμε χάσει κάποια επεισόδια. Αλλού είναι τώρα τα πράγματα στην Γαλλία, ιδιαίτερα με τις αλλαγές που έγιναν πρόσφατα. Αλλά το να πάρουμε ως παράδειγμα μία χώρα η οποία με μεγάλες δυσκολίες – στη Γερμανία αναφέρομαι τώρα – προσπαθεί και αυτή να αλλάξει μέσα σε ένα άκρως συντηρητικό σύστημα και σε μία άκρως συντηρητική λογική, δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα.

Πρέπει να δούμε και άλλες χώρες, μπορούμε να δούμε και την Δανία και την Φιλανδία και την Σουηδία, Ολλανδία, Αυστρία. Και εδώ, επειδή διατυπώθηκε κατά κάποιο τρόπο μια έμμεση κριτική, «μα γιατί φέρατε τον Πορτογάλο Υπουργό», είπε η Υπουργός ότι είχε και άλλους Υπουργούς που περίμενε να έρθουν, για να συνεισφέρουν και αυτοί με τις δικές τους εμπειρίες.

Και βέβαια θέλουμε να έχουμε εμπειρίες και να τις συζητήσουμε αυτές τις εμπειρίες και να δούμε ποιες επιλογές είναι πιο αποτελεσματικές και οι πιό κατάλληλες για τον τόπο. Γιατί φαντάζομαι όλους μας αυτό μας ενδιαφέρει.

Αναφέρθηκε ο Πρωθυπουργός σε μία διεθνή Συμβουλευτική Επιτροπή την οποία θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε.

Γιατί θέλουμε να την χρησιμοποιήσουμε; Δεν θέλουμε να την χρησιμοποιήσουμε για να έρθει να μας πει κάντε αυτό ή εκείνο, αλλά γιατί θα δώσει την ευκαιρία ακριβώς να ακούσουμε και μία ευρύτερη άποψη, να έχουμε εικόνα από πολλές διαφορετικές δομές και διεθνείς τάσεις. Γιατί τα πανεπιστήμια πηγαίνουν εκεί που πηγαίνουν, και συνάμα και εκείνοι να δουν το τι κάνουμε εμείς και πώς μπορούν να μας δώσουν την γνώμη τους, όχι την απόφασή τους.

Μπορώ να ανακοινώσω σήμερα τα ονόματα αυτών οι οποίοι δέχθηκαν να συμμετέχουν. Και δέχθηκαν να συμμετέχουν γιατί αναγνωρίζουν ότι στην Ελλάδα γίνεται μία μεγάλη προσπάθεια. Μία μεγάλη προσπάθεια για ριζικές ανατροπές και αλλαγές. Και άνθρωποι οι οποίοι έχουν εξαιρετικά περιορισμένο χρόνο, με πολύ μεγάλες υποχρεώσεις, λένε ναι, πρέπει να βοηθήσουμε.

Η επιτροπή απαρτίζεται από πρυτάνεις και προέδρους μερικών από τα γνωστότερα πανεπιστήμια του κόσμου στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αυστραλία και την Ασία αλλά και πρώην υπουργούς παιδείας που υλοποίησαν επιτυχείς μεταρρυθμίσεις στην χώρα τους.

Η σύνθεση της επιτροπής είναι τέτοια ώστε να αντιπροσωπεύονται ορισμένα από τα κυριώτερα επιστημονικά αντικείμενα, καθώς και ένα μεγάλο εύρος (γεωγραφικά και δομικά) διαφορετικών πανεπιστημιακών συστημάτων, δημοσίων ή ιδιωτικών.

Η επιτροπή θα ενημερωθεί για τον σημερινό τρόπο λειτουργίας των ελληνικών Πανεπιστημίων και τις αλλαγές που προτείνονται και θα συμβουλεύει την κυβέρνηση σε σχέση με τις σύγχρονες διεθνείς τάσεις που καθιστούν τα πανεπιστήμια ανταγωνιστικά διεθνώς.

Η επιτροπή θα επισκεφθεί την Ελλάδα και θα συναντήσει τους αρχηγούς των κομμάτων, τους φορείς της πανεπιστημιακής ζωής, κοινωνικούς φορείς και άλλους φορείς που σχετίζονται με την εκπαίδευση και θα υποβάλει έκθεση στην οποία θα καταγράφονται οι διαπιστώσεις της και οι προτάσεις της.

Η επιτροπή απαρτίζεται από τους:

* David Naylor (Καναδάς), Πρόεδρο του Πανεπιστημίου του Toronto.
* Gavin Brown (Αυστραλία), πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου του Σύδνεϋ.
* Gudmund Hernes (Νορβηγία), Πρώην Υπουργό Παιδείας και Έρευνας, Πρώην Υπουργό Υγείας και Πρόεδρο του διεθνούς Συμβουλίου Κοινωνικών Ερευνών.
* James J. Duderstadt (ΗΠΑ), Επίτιμο Πρόεδρο του Πανεπιστημίου του Michigan.
* Jo Ritzen (Ολλανδία), Πρώην Υπουργό Παιδείας και Πρόεδρο του Πανεπιστημίου του Μάαστριχτ.
* John Sexton (ΗΠΑ), Πρόεδρο του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.
* Λίντα Κατέχη (Linda P.B. Katehi) (ΗΠΑ), Πρύτανη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Davis. (Η κ. Κατέχη θα είναι και συντονίστρια της επιτροπής).
* Patrick Aebischer (Ελβετία), Πρόεδρο του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας στην Λωζάννη.
* Lap-Chee Tsui (Hong Kong), Πρύτανη και Πρόεδρο του Πανεπιστημίου του Hong Kong.

Η επιτροπή θα είναι άμισθη.

Kλείνοντας, θέλω να πω κάτι, ως Πανεπιστημιακός τώρα: Είναι, κατά την γνώμη μου, οι ίδιοι οι Πανεπιστημιακοί, που μπορούν να κάνουν αυτή την αλλαγή. Είναι οι ίδιοι που όταν αποφασίσουν ότι έχει έρθει η ώρα για ν’ αλλάξει κάτι, θα είναι μπροστά από την πολιτική ηγεσία. Δε θα είναι σε αντιπαράθεση με την πολιτική ηγεσία.

Ευχαριστώ.

H ομιλία της υπ. Παιδείας κας Άννας Διαμαντοπούλου στους Δελφούς

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα μπροστά σε πρωτόγνωρες προκλήσεις. Βιώνουμε δύσκολες μέρες και ξέρουμε ότι απαιτούνται συντεταγμένες απαντήσεις. Πολιτεία και κοινωνία οφείλουν να αντιδράσουν θετικά, αποτελεσματικά και δημιουργικά σε αυτό το κρίσιμο διακύβευμα. Ο τρόπος της απάντησης θα προσδιορίσει τελικά και τη φυσιογνωμία της χώρας μας. Η ηθική ευθύνη είναι αναντίλεκτα συλλογική. Κυβέρνηση, κοινωνία και ο καθένας από εμάς ατομικά και ξεχωριστά οφείλουμε να συνεισφέρουμε με υπευθυνότητα και μέσα από οποιαδήποτε ιδιότητα κατέχουμε.


Ο χώρος της παιδείας και ειδικότερα Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης θα παίξει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στις λύσεις που θα επιδιώξουμε για τον 21ο αιώνα. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με επιδερμικές αλλαγές, με μικρές διορθωτικές κινήσεις σε επιμέρους τομείς. Οι αλλαγές πρέπει να είναι πολύ βαθιές και να αφορούν το DNA της λειτουργίας των Πανεπιστημίων και των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων. Κάπως παραστατικά θα έλεγα ότι εάν σε αυτή την τεράστια προσπάθεια που κάνει η χώρα μας, η οικονομία είναι η καρδιά, η Παιδεία είναι το μυαλό. Χρειάζεται όλοι να κατανοήσουμε ότι ο συλλογικός νους μιας κοινωνίας, μιας χώρας, είναι η Παιδεία και υποχρεούμαστε να αποκαταστήσουμε δομές, λειτουργίες και παραγωγή γνώσης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.



Η αποστολή είναι δύσκολη. Μια ματιά αν ρίξει σήμερα κανείς στις εφημερίδες θα βρει πολύ σημαντική αρθρογραφία σχετικά με τις παραπάνω διαπιστώσεις. Πολλές φορές η αμφισβήτηση κατακλύζει και το ίδιο το αίτημα της αλλαγής.

Η ελληνική κυβέρνηση και ο ίδιος ο Έλληνας Πρωθυπουργός έχει δεσμευτεί σε όλα τα επίπεδα. Η Παιδεία είναι εξ ορισμού ο χώρος εμπροσθοφυλακής. Είμαστε σήμερα εδώ για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις, με την πεποίθηση ότι η περίοδος του Πανεπιστημίου της Μεταπολίτευσης έχει κλείσει τον ιστορική της κύκλο. Αποτέλεσε αν μη τι άλλο μία κορυφαία κοινωνική και εκπαιδευτική τομή. Βοήθησε να διαμορφωθούν συνθήκες κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης. Σήμερα ωστόσο είναι σαφές ότι δεν μπορεί να προσφέρει περαιτέρω. Η άρνηση της παραδοχής αυτής της πραγματικότητας νομίζω ότι προκαλεί σκεπτικισμό αλλά και θυμό στην ελληνική κοινωνία. Σταχυολογώ μόνο μερικά σημεία αυτής της μεταπολιτευτικής εκπαιδευτικής παθογένειας, που αναδεικνύεται κάθε μέρα πλέον στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων:Πτυχία επ’ αμοιβή, φοιτητές που συμμετέχουν σε εξετάσεις και περνούν μαθήματα δια αντιπροσώπων, ιδιωτικές υπηρεσίες για συγγραφή διπλωμάτων και πτυχιακών εργασιών κοκ.



Δε χωράει αμφιβολία ότι το ελληνικό Πανεπιστήμιο του 2010 είναι πολύ ανώτερο και πολύ σημαντι19. Είναι κρίμα να έρχονται συνεχώς στην επιφάνεια τέτοιου είδους φαινόμενα όταν Σχολές, Τμήματα, Καθηγητές, αλλά και φοιτητές μας πρωταγωνιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο με διεθνείς διακρίσεις. Θα πρέπει να δούμε τι φταίει και που είμαστε. Η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει πως οι πιο γερές αλυσίδες που δεν μας αφήνουν να φύγουμε, είναι αυτές που φτιάχνονται με αρχές και αξίες που στρεβλώνονται. Είναι αλήθεια ότι στην πορεία του κύκλου που διέγραψε η Ανώτατη Εκπαίδευση από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, στρεβλώθηκαν καθ’ υπερβολή πολλές αρχές και αξίες, όπως αυτές τις ελευθερίας, του δημοκρατικού διαλόγου και της πολιτικής συμμετοχής.



Σε πολλές περιπτώσεις χάθηκε το μέτρο και έτσι μια κακώς εννοούμενη ισότητα οδήγησε σε φαινόμενα ισοπέδωσης. Πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Μέσα στην ακαδημαϊκή κοινότητα πρέπει να υπάρχουν σαφείς και διακριτοί ρόλοι και μεταξύ των ρόλων αυτών να υπάρχει αλληλοσεβασμός ώστε να επιτελείται σωστά το έργο και η αποστολή της. Εάν στην μεταπολίτευση το μείζον ζήτημα ήταν να μπει η πολιτική στο Πανεπιστήμιο, με την αντίληψη της αρχαιοελληνικής πολιτικής, σήμερα το ζητούμενο είναι η πολιτική για τα Πανεπιστήμια, για τα Τεχνολογικά Ιδρύματα, για το ακαδημαϊκό ίδρυμα της ποιότητας και της αριστείας.

Της ποιότητας για το σύνολο των φοιτητών και σπουδαστών που συμμετέχουν, για την αριστεία αυτών που μπορούν και πρέπει να ξεχωρίζουν. Ο Πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, έχει δώσει ο ίδιος το στίγμα της κατεύθυνσης για την προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί. Πριν από λίγες μέρες μίλησε για την επανάσταση στο εκπαιδευτικό σύστημα, ως προϋπόθεση για τη νέου τύπου ανάπτυξη, η οποία θα βασίζεται στο εκπαιδευμένο και καινοτόμο ανθρώπινο δυναμικό. Γιατί αυτή είναι η βασική πηγή πλούτου μας και το συγκριτικό μας πλεονέκτημα στο διεθνές προσκήνιο.



Η μεγάλη αυτή αλλαγή έχει ήδη ξεκινήσει. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι μόνο τα Πανεπιστήμια ή τα Τεχνολογικά Ιδρύματα. Η ανάγκη είναι να προχωρήσουμε συνολικά σε αλλαγές με μια βεβαίως κεντρική ιδέα. Ξεκινήσαμε με το «Νέο Σχολείο», με νέα προγράμματα σπουδών, στοχοκεντρικά -που είναι η μεγάλη και η βασική αλλαγή σε όλη την εκπαίδευση-, όλα αυτά βρίσκονται σε εξέλιξη.

Στις δύο πρώτες βαθμίδες έγιναν ήδη και δρομολογούνται καθημερινά σημαντικές αλλαγές. Χαίρομαι που είναι κατανοητές ήδη από αυτό το Σεπτέμβριο, με τα 800 πιλοτικά σχολεία, με το Ψηφιακό Σχολείο εν δράση, με νέο περιεχόμενο ηλεκτρονικό για όλες τις τάξεις του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου. Με την παρουσίαση ενός Νέου Λυκείου που αλλάζει τελείως τα δεδομένα για τους εφήβους αλλά και τις προϋποθέσεις για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Ένα Νέο Λύκειο που στη Β’ και στη Γ’ τάξη οι 16χρονοι και 17χρονοι μαθητές γίνονται σιγά-σιγά πολίτες, αναλαμβάνοντας ευθύνες και παρακολουθώντας ένα σύστημα που τους αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο.



Αλλαγές σχεδιάζονται και στην Τεχνική Εκπαίδευση με το Τεχνολογικό Λύκειο. Νέα Αρχιτεκτονική υπάρχει στη Διά Βίου Μάθηση με το νέο νομοθετικό πλαίσιο (ν. 3879/2010). Μέσα στο καλοκαίρι παρουσιάσαμε όλη την εικόνα της μεταλυκειακής Τεχνικής Εκπαίδευσης, που είναι ένας πολύ σημαντικός κρίκος σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα.



Σήμερα έφτασε η ώρα να ανοίξουμε πλέον και επίσημα τη συζήτηση για το «Νέο Πανεπιστήμιο». Τη συζήτηση για τη «μητέρα όλων των μαχών», θεωρώντας τη μάχη μια θετική διαδικασία. Μια θετική διαδικασία που θα βάλει τη χώρα σ’ έναν άλλο ορίζοντα μορφωτικό και αναπτυξιακό. Είμαστε εδώ έτοιμοι και ώριμοι να βάλουμε πολλές και καλές ιδέες σε κίνηση. Αλλάζουμε την Παιδεία, σημαίνει αλλάζουμε την Ελλάδα. Είναι σαφές ότι σε αυτές τις τεράστιες προκλήσεις που έχουμε σήμερα μπροστά μας, δεν μπορεί να ανταποκριθεί το σημερινό εσωστρεφές και περιχαρακωμένο Πανεπιστήμιο και Τεχνολογικό Ίδρυμα, το οποίο αναφέρεται και συνδιαλέγεται μόνο με τον εαυτό του.



Αυτό μπορεί να το επιτελέσει μόνο ένα Πανεπιστήμιο ποιότητας και αριστείας, μόνο ένα Τεχνολογικό Ίδρυμα το οποίο πιάνει τα μηνύματα των καιρών και τα εφαρμόζει και τα μετατρέπει σε ανάπτυξη. Δηλαδή Πανεπιστήμια και ΤΕΙ που είναι σοβαρά, σύγχρονα, καινοτόμα, ανταγωνιστικά και διέπονται από διαδικασίες αξιοκρατίας και διαφάνειας, εξοβελίζοντας φαινόμενα νεποτισμού και συνδιαλλαγής.



Σήμερα ξεκινάμε αυτή τη συζήτηση. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά από την εμπειρία που έχουμε, όχι μόνο στη χώρα μας, ότι η μεταρρύθμιση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση απαιτεί έναν οργανωμένο και σοβαρό διάλογο. Έναν διάλογο στον οποίο συμμετέχουν οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί και οι φοιτητές, τα κόμματα και οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά βεβαίως και οι κοινωνικοί φορείς.



Η Παιδεία είναι κατ’ εξοχήν ο χώρος που συναντώνται όλες οι κοινωνικές δυνάμεις. Θα έλεγα και όλες οι ιδεολογίες και όλες οι πολιτικές. Ως χώρα και ως πολίτες αυτής της χώρας έχουμε το μεγάλο στοίχημα μπροστά:να τις συνθέσουμε. Πριν από μερικούς μήνες, ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, πρόταξαν τις ανάγκες της αντιπολιτευτικής τακτικής και όχι τις ανάγκες της πατρίδας μας, καταψηφίζοντας τη συμφωνία για το μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Ειρήσθω εν παρόδω, εάν δεν τον είχαμε ψηφίσει δεν ξέρω αν θα ήμασταν εδώ σήμερα.



Θέλω να πιστεύω ότι δε θα επιλεγεί ο ίδιος δρόμος για την Παιδεία. Η Παιδεία είναι ένας ευαίσθητος εθνικός χώρος που πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να χτίζουμε όλοι μαζί. Θυμίζω εδώ την απόφαση ευθύνης του ΠΑΣΟΚ να συμμετέχει ως αντιπολίτευση στο διάλογο που είχε οργανώσει η προηγούμενη κυβέρνηση, σε μια περίοδο πολύ μεγάλης πόλωσης και σύγκρουσης.



Διαχωρίσαμε το χώρο της Παιδείας. Συμμετείχαμε, προτείναμε, συναποφασίζαμε, παίρναμε μέρος στις ευθύνες των αποφάσεων. Γι’ αυτό και στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση καταλήξαμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο μπορούμε όλοι να πατήσουμε και να συνεχίσουμε. Έχει πολύ μεγάλη σημασία η εθνική συναίνεση γιατί δε χωράει να έχουν βάθος χρόνου και να γίνουν σεβαστά από όλες τις κυβερνήσεις.

Για το σκοπό αυτό οργανώνουμε ένα διάλογο και θεσμικό και σε επίπεδο κοινωνίας. Με τα κόμματα μέσα από τη Διακομματική Επιτροπή, στη Βουλή, στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, όπου συμμετέχουν και οι δυνάμεις της εκπαίδευσης αλλά και οι δυνάμεις της κοινωνίας και βεβαίως θα οργανώσουμε κύκλους συζητήσεων και φόρα. Πρέπει να πω ότι ήδη μου έκανε πολύ θετική εντύπωση ότι και το Παρατηρητήριο και η ΠΟΣΔΕΠ και άλλοι φορείς, το ΙΣΤΑΜΕ και Ινστιτούτα, ετοιμάζουν συζητήσεις. Πριν ακόμη ανακοινώσουμε την έναρξη του διαλόγου οργανώνουν συζητήσεις για το Πανεπιστήμιο.



Θα παίξει ένα πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή τη συζήτηση ο τρόπος που θα τον διαχειριστούν και οι Σύγκλητοι των Πρυτάνεων και των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων. Αυτό που θα πρότεινα και νομίζω ότι θα βοηθούσε πολύ είναι να μην υπάρξουν αποφάσεις επί των πλαισίων για «ναι» ή «όχι». Να μπούμε σε μια διαδικασία διαρκούς συνεδρίασης των Συγκλήτων, οι οποίες κατά τη διάρκεια του τρίμηνου διαλόγου -ο διάλογος δε θα είναι στο διηνεκές, θα ξεκινήσει τώρα και θα τελειώσει στο τέλος Δεκεμβρίου- να μπορούν συνεχώς να συμμετέχουν οι Σύγκλητοι και οι Σύνοδοι Προέδρων και Πρυτάνεων.



Κάνω εδώ μια ειδική αναφορά στους φοιτητές. Έχουμε το μεγάλο πρόβλημα του να μην υπάρχει θεσμική οργάνωση των φοιτητών αυτή τη στιγμή. Ωστόσο θέλουμε τις απόψεις και τα βιώματά τους, τις εμπειρίες τους και επειδή δεν υπάρχει συγκροτημένο όργανο των φοιτητών ζητούμε από τους ίδιους, και τους παρακαλώ και τους προσκαλώ, να καταθέσουν ιδέες και σκέψεις για το πώς θα συμμετέχουν ενεργητικά με τις απόψεις τους στο διάλογο.



Θα δημιουργηθούν τρεις διαδικτυακοί τόποι. Ο ένας είναι για τους εκπαιδευτικούς, για τους καθηγητές, ο δεύτερος είναι για τους φοιτητές και ο τρίτος είναι για τους πολίτες και τους κοινωνικούς χώρους. Έτσι θα δώσουμε τη δυνατότητα μιας συνεχούς ροής συζήτησης και στο διαδίκτυο.



Σ’ αυτή τη σημαντική διαβουλευτική διαδικασία δύο είναι τα κρίσιμα ερωτήματα:

Το πρώτο -το μείζον- που είναι ένα θέμα που έρχεται και επανέρχεται και συμβολίζει κάθε εποχή, είναι ποιο είναι το δημόσιο Πανεπιστήμιο, ποιο είναι το δημόσιο Τεχνολογικό Ίδρυμα που θέλουμε σήμερα και απαντά στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας και ποιο είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα καθορισθούν αυτοί οι δύο πόλοι; Γιατί είναι σαφές ότι είναι άλλος ο ρόλος του Πανεπιστημίου και άλλος ο ρόλος του Τεχνολογικού Ιδρύματος. Όταν κατανοήσουμε ότι οι ρόλοι τους είναι διακριτοί και απολύτως αναγκαίοι, θα μπορέσουν να παίξουν και τα δύο το ρόλο τουςμε επιτυχία.

Οι πυλώνες της μεταρρύθμισης οριοθετούνται σε γενικές γραμμές ως εξής: Ουσιαστική αυτοτέλεια των Ανωτάτων Ιδρυμάτων, εισαγωγή και θεσμικά της αξιολόγησης και της κοινωνικής λογοδοσίας, διεθνοποίηση και εξωστρέφεια της ακαδημαϊκής διαδικασίας, σύνδεση των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ με την κοινωνία και την οικονομία, πρόοδος μετρήσιμη και στοχοθεσία στην Τεχνολογία, στην Έρευνα, στην κοινωνία της γνώσης.



Υπάρχουν τρεις βασικοί άξονες στους οποίους προτείνουμε να βασιστεί ο διάλογος και είναι αντίστοιχα τρεις ενότητες, τρεις ομάδες που θα λειτουργούν στο Υπουργείο. Ο πρώτος άξονας αφορά στη νέα ταυτότητα της Ανώτατης Εκπαίδευσης, τη νέα ταυτότητα του Πανεπιστημίου, τη νέα ταυτότητα του Τεχνολογικού Ιδρύματος, με σεβασμό και κύρος. Αυτό περνάει μέσα από το νέο μοντέλο διοίκησης και λειτουργίας των Ιδρυμάτων της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.



Προτείνουμε την υιοθέτηση ενός μοντέλου διεθνούς πρακτικής, του Συμβουλίου Διοίκησης. Το Συμβούλιο Διοίκησης, στο οποίο συμμετέχουν πανεπιστημιακές δυνάμεις από το Πανεπιστήμιο αλλά και από την κοινωνία, μπορεί να υποκαταστήσει μέρος των αρμοδιοτήτων του Υπουργείου, δηλαδή ζητήματα που αφορούν στη διοίκηση, στον προϋπολογισμό ή στο στρατηγικό σχεδιασμό. Βεβαίως οι ακαδημαϊκές υποθέσεις είναι αυστηρά θέμα του Πρύτανη, της Συγκλήτου, των νέων μορφών-θεσμών, τους οποίους θα προτείνουμε και θα αναπτύξουμε.



Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι η διαδικασία της αξιολόγησης. Έχουμε μια πρώτη εμπειρία, ο Πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ) θα μας δώσει και στοιχεία. Θεωρούμε ότι είναι η στιγμή να παρέμβουμε και να κάνουμε πιο οργανωμένη και σαφή την αξιολόγηση και βεβαίως κατανοούμε όλοι ότι μιλούμε για εξωτερική πλέον αξιολόγηση και να τη συνδέσουμε με συγκεκριμένους δείκτες. Είναι πολύ σημαντικό να συζητήσουμε τη μετάβαση από τη διασφάλιση ποιότητας των προγραμμάτων σπουδών στην πιστοποίηση των σπουδών, στην πιστοποίηση των Ιδρυμάτων από εμπειρογνώμονες με διεθνή σύνθεση.



Η οικονομική αυτοτέλεια: Συζητούμε για τη διαχείριση των οικονομικών των Πανεπιστημίων, περιλαμβανομένης και της μισθοδοσίας, ώστε να υπάρχει βεβαίως ένα όριο, αλλά από εκεί και πέρα να μπορούν τα Πανεπιστήμια να προσελκύουν υψηλού κύρους εκπαιδευτικούς και να αποφασίζουν τη δική τους πολιτική.



Οι προγραμματικές συμφωνίες: θα συνδέονται με συμφωνημένα κριτήρια, που έχουν σχέση και με την απόδοση και την αποδοτικότητα των ιδρυμάτων. Εδώ να πω ένα στοιχείο από την Ευρωπαϊκή Ένωση:η χώρα μας είναι 5η όσον αφορά στο ποσοστό χρηματοδότησης ως ποσοστό του ΑΕΠ για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και είναι 24η όσον αφορά στην απόδοση αυτών των επενδύσεων.



Εδώ θα πρέπει να δούμε τον τρόπο χρηματοδότησης και να συζητήσουμε θεσμούς, όπως μία Ανεξάρτητη Αρχή Χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων, όπου μια μεγάλη ενότητα είναι η αναβάθμιση των υπηρεσιών προς τους φοιτητές. Η κάρτα ή το κουπόνι του φοιτητή, που θα του δίνει πρόσβαση σε όλες τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Οι παροχές προς τους φοιτητές θα πρέπει να δίνονται αποκλειστικά από τα ίδια Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, αλλά πρέπει να δούμε πιο από όλα τα μοντέλα είναι το πιο κατάλληλο, ώστε να παρέχουν τα Πανεπιστήμια και τα Τεχνολογικά Ιδρύματα αυτές τις υπηρεσίες και με τη συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Επίσης ένα νέο σύστημα φοιτητικών υποτροφιών και δανείων, για το οποίο έχουμε μελετήσει αρκετά μοντέλα και του εξωτερικού, αλλά και σε συζήτηση με το δικό μας τραπεζικό σύστημα.



Ο πρώτος άξονας είναι η νέα ταυτότητα του Πανεπιστημίου και του Τεχνολογικού Ιδρύματος, ο δεύτερος άξονας είναι η νέα ταυτότητα για το φοιτητή: σπουδές με αξία. Ο στόχος αυτός, που συνιστά και ένα μείζον ζητούμενο της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς, υπηρετείται από τις προτεινόμενες αρχές οργάνωσης των σπουδών του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου, όπου εδώ πραγματικά μπαίνει ένα πρώτο δίλημμα: πόσο ένας νόμος πλαίσιο παρεμβαίνει στο εσωτερικό της οργάνωσης σπουδών ή κατά πόσο παραμένει ένα αντικείμενο των ίδιων των ιδρυμάτων.

Μέσα από τη συζήτηση νομίζω ότι πρέπει να βρούμε μία ενδιάμεση κατάσταση, με μια πρώτη μεταβατική φάση, όπου θα θέτει κοινούς όρους, ώστε να μπορούν μετά τα Ιδρύματα να προχωρούν μόνα τους, πάντα βέβαια μέσα στα πλαίσια του Συντάγματος, για το οποίο πρέπει να ξέρουμε πολύ καλά στη συζήτησή μας τα όρια στα οποία μας επιτρέπει να κινηθούμε.



Θα έλεγα ως αρχή ότι πρέπει να αποφύγουμε τη λογική της ομοιομορφίας, να φέρουμε την πολυτυπία στα Ιδρύματα. Και πάλι δεν είναι εύκολο μέσα από το πλαίσιο που θέτει το Σύνταγμα, αλλά είναι μία αδήριτη ανάγκη. Δεν μπορεί να έχει το ίδιο πλαίσιο και την ίδια λειτουργία το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με τις εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές, το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, το Τεχνολογικό Ίδρυμα της Ηπείρου ή το Πολυτεχνείο της Κρήτης. Η πολυτυπία είναι ίσως από τα μεγαλύτερα στοιχήματα, ώστε μέσα σε ένα γενικό πλαίσιο να μπορούν τα Πανεπιστήμια να προσαρμόζουν τα προγράμματά τους και τη λειτουργία τους στις ιδιαίτερες ανάγκες τους.



Πολύ επιγραμματικά θα αναφερθώ σε 14 ενότητες, οι οποίες πρέπει να είναι τα ζητήματα που θα συζητήσουμε για το νέο νόμο:



1. Πρώτο σημαντικό, πηγαίνουμε από το Τμήμα στη Σχολή. Η είσοδος γίνεται στη Σχολή και δίνει τη δυνατότητα της επιλογής στα παιδιά, στους νέους φοιτητές: θέσπιση δηλαδή της βασικής ακαδημαϊκής μονάδας που θα απονέμει τα πτυχία.

2. Νέος σχεδιασμός για το συντονισμό των μεταπτυχιακών προγραμμάτων, με στόχο τη διεπιστημονικότητα.

3. Πιστοποίηση και αξιολόγηση των προγραμμάτων σπουδών.

4. Έμφαση στο διεπιστημονικό χαρακτήρα των προγραμμάτων σπουδών και σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο.

5. Υιοθέτηση και εφαρμογή του ευρωπαϊκού συστήματος ECTS με βάση τις διδακτικές μονάδες.

6. Οργάνωση και ακαδημαϊκή συνέχεια των προγραμμάτων σπουδών, επιλογή συστήματος τρόπου εφαρμογής και διασφάλισης της αξιοπιστίας τους.

7. Σπουδές κατ΄ έτος, κατ΄ εξάμηνο, προαπαιτούμενα, όλα αυτά που πρέπει να συνδέονται σε κάθε Σχολή με τον τρόπο και τη λειτουργία του προγράμματος σπουδών.

8. Αλλαγή του σημερινού συστήματος διδασκαλίας και εξεταστικών περιόδων, που έχει μετατρέψει πολλά από τα Ιδρύματά μας σε εξεταστικά κέντρα.

9. Υιοθέτηση του ψηφιακού συγγράμματος, που θα είναι ελεύθερα διαθέσιμο στο διαδίκτυο. Να πω ότι αυτό που ανακοινώθηκε(το σύστημα Εύδοξος) ήδη έχει λειτουργήσει και ότι από φέτος κινούνται ηλεκτρονικά όλα τα συγγράμματα. Είναι 11.5000 συγγράμματα στο διαδίκτυο και οι φοιτητές από 4 Οκτωβρίου θα έχουν πρόσβαση στην ηλεκτρονική παραγγελία. Αυτό αποτελεί τη βάση ώστε πολύ εύκολα να πάμε στο ηλεκτρονικό σύγγραμμα. Να πούμε ότι ήδη αρκετοί καθηγητές, ιδιαίτερα στα Πολυτεχνεία μας, έχουν βάλει τις σημειώσεις τους στο διαδίκτυο μέσα σε αυτόν τον 1,5 μήνα και τις διαθέτουν ελεύθερα στους φοιτητές.

10. Σύστημα πιστοποίησης όλων των προγραμμάτων σπουδών.

11. Οργάνωση Κέντρων Αριστείας και μέσω συνεργασίας μεταξύ των ιδρυμάτων.

12. Αναδιάρθρωση του θεσμού της πρακτικής άσκησης.

13. Σύνδεση των προγραμμάτων της Διά Βίου Μάθησης με τα Ανώτατα Ιδρύματα, που το έχουμε βάλει και στο νέο νόμο. Η σύνδεση της Διά Βίου με τα Ανώτατα Ιδρύματα είναι ένα από τα «εκ των ων ουκ άνευ» διακυβεύματα.

14. Και βέβαια η αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας στην τάξη. Νομίζω ότι είμαστε από τις τελευταίες χώρες στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή που η διδασκαλία γίνεται σε αμφιθέατρα από την έδρα με διαλέξεις.



Ο τρίτος άξονας είναι η νέα ταυτότητα για τους καθηγητές. Διεθνής αναγνωρισιμότητα, καταξίωση και διάκριση. Η διεθνοποίηση σημαίνει να δώσουμε περισσότερη Ελλάδα στον κόσμο και να ελκύσουμε περισσότερο κόσμο στην Ελλάδα. Αυτή είναι μια σπουδαία πρόκληση πάνω από όλα για τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, αφού αυτοί καλούνται να μπουν μπροστά σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια.



Η πρόσφατη ανακοίνωση του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας, στην οποία συμμετέχουν μερικοί από τους λαμπρότερους Έλληνες στον κόσμο, αναδεικνύει το πόσο μπορούμε να φέρουμε στην Ελλάδα τους διαπρεπείς Έλληνες.



Και εδώ υπάρχει μία σειρά από ζητήματα, που θα πρέπει να τα δούμε πιο συγκεκριμένα, που είναι τα διεθνή προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα, η εκλογή των καθηγητών από Εκλεκτορικά Σώματα με έντονη διεθνή παρουσία, η δυνατότητα κατοχής θέσης ΔΕΠ σε ελληνικά και σε ξένα ιδρύματα ταυτόχρονα, η διεύρυνση του θεσμού των επισκεπτών καθηγητών, η δυνατότητα με βάση τις προδιαγραφές που θέτει το κάθε Ίδρυμα να χορηγούνται έδρες -να πούμε ότι οι Έλληνες χορηγούν έδρες σε όλο τον κόσμο, εκτός από την Ελλάδα.



Επίσης η ενθάρρυνση της ίδρυσης παραρτημάτων των ελληνικών Πανεπιστημίων και Τεχνολογικών Ιδρυμάτων σε άλλες χώρες και η εντατικοποίηση της συμμετοχής των Πανεπιστημίων στα ευρωπαϊκά προγράμματα εκπαίδευσης - γιατί είμαστε πολύ χαμηλά στις διεθνείς κατατάξεις στη συμμετοχή μας στα ευρωπαϊκά προγράμματα «Σωκράτης» και «Λεονάρντο».



Η ενίσχυση όλων των ανταλλαγών φοιτητών και στα πλαίσια του Erasmus και σε αυτό κατανοούμε πόσο αναγκαία είναι η υιοθέτηση των διδακτικών μονάδων, ώστε να μπορούν οι φοιτητές μας να πάνε στο εξωτερικό, αλλά να φέρνουμε και φοιτητές στο εσωτερικό, που είναι από τα μεγαλύτερα στοιχήματα.



Υπάρχει ένας τέταρτος άξονας που είναι οριζόντιος (συνένωση). Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται σε όλες τις χώρες να υπάρχει μία ραγδαία προσπάθεια συνένωσης ακόμα και πολύ μεγάλων Πανεπιστημίων. Τρία Πανεπιστήμια στο Στρασβούργο σε όλη την περιφέρειά του, οχτώ στη Δανία, σε όλες τις χώρες γίνεται μία τέτοια προσπάθεια.

Αυτό έχει ως στόχο την αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης και τη δημιουργία πανεπιστημιακών «πυλώνων» αριστείας μεγάλης εμβέλειας, τη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση του διδακτικού προσωπικού, τη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των υποδομών, την ελαχιστοποίηση των διοικητικών και διαχειριστικών δαπανών, την ενθάρρυνση συνεργασίας μεταξύ μονάδων Πανεπιστημίων και Ερευνητικών κέντρων.

Προς αυτή την κατεύθυνση της χωροταξικής και θεματικής αναδιάρθρωσης θα προχωρήσουμε με γρήγορα βήματα. Τα κριτήρια θα είναι πρωτίστως ακαδημαϊκά και δευτερευόντως οικονομικά και κοινωνικά. Δεν ξεκινάμε λέγοντας ότι πρέπει να κλείσουν κάποια με απλές προσεγγίσεις. θα πρέπει να θέσουμε τα ακαδημαϊκά κριτήρια για τη συγχώνευση, για την κατάργηση, για τις συνενώσεις, ώστε να προχωρήσουμε σε ένα νέο τοπίο.



Και εδώ πρέπει να πούμε άλλη μια αλήθεια. Τα Greek statistics υπάρχουν και στην Παιδεία. Προσπαθούμε με τον Υφυπουργό εδώ και εννιά μήνες να έχουμε μία πλήρη εικόνα των δεδομένων της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης - την καταγραφή των υποδομών, την καταγραφή του εκπαιδευτικού και του διοικητικού δυναμικού, των φοιτητών, των αποφοίτων, αυτών που παίρνουν πτυχίο κάθε χρόνο- και είναι εξαιρετικά δύσκολο.



Η σωστή λειτουργία της βάσης δεδομένων, η οποία είναι σε εξέλιξη και θα έχουμε με τα ηλεκτρονικά συγγράμματα μια πρώτη καταγραφή των ενεργών φοιτητών, είναι «εκ των ων ουκ άνευ», δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε αποφάσεις αν δεν έχουμε μία πολύ καλή βάση δεδομένων.



Εδώ θεωρούμε ότι σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να συνεισφέρει εποικοδομητικά η πρόταση για τη σύσταση Περιφερειακών Συμβουλίων, με επιστημονική και κοινωνική συμμετοχή, τα οποία θα έχουν υπό την ομπρέλα τους και τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ και τα Ερευνητικά Κέντρα σε κάθε περιφέρεια και θα παίξουν έναν κυρίαρχο ρόλο σε αυτή την ιστορία των συγχωνεύσεων και των συνενώσεων.



Τελειώνοντας και έχοντας έτσι θίξει επιγραμματικά ζητήματα τα οποία θα μας απασχολήσουν σε όλο το επόμενο διάστημα, θα έλεγα ότι επειδή το μεγάλο στοίχημα της χώρας είναι η ανάπτυξη, ξέρουμε όλοι ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται με νόμους. Η ανάπτυξη μακροπρόθεσμα έρχεται με Παιδεία, είναι λοιπόν η ώρα να κάνουμε όλοι το καλύτερο.



Κυρίες και κύριοι Πρυτάνεις και Πρόεδροι των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων, αγαπητοί εκπρόσωποι των κοινωνικών εταίρων, σήμερα βρισκόμαστε ΌΛΟΙ εδώ. η Πολιτική Ηγεσία του Υπουργείου, Βουλευτές, εκπρόσωποι της Κυβέρνησης και της Βουλής. Θεωρούμε ότι και εσείς έχετε ένα πολύ μεγάλο βάρος αυτής της μεγάλης αλλαγής. Εσείς εκπροσωπείτε σήμερα τις δυνάμεις της διανόησης και της αλλαγής στη χώρα - όπως σε όλες τις μεγάλες περιόδους αλλαγών έτσι και τώρα- είμαστε σίγουροι ότι η πρωτοπορία θα έρθει από τις δυνάμεις της Παιδείας, δηλαδή από σας.

Η ομιλία του πρωθυπουργού Γ.Παπανδρέου στη συνάντηση διαλόγου για τα ΑΕΙ στους Δελφούς

26/09/2010

Κυρίες και κύριοι, θέλω να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας εδώ. Να ευχαριστήσω την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για τη δουλειά που κάνει, σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια τομών και αλλαγών και, βεβαίως, τους δύο Υπουργούς και τους ξένους φιλοξενούμενούς μας, τον κ. Gago και τον κ. Δημητρίου,


που τόσα χρήσιμα μας έχουν μεταφέρει από τις δικές τους εμπειρίες, των αλλαγών που έγιναν στις δικές τους χώρες και όχι μόνο.

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, τους τελευταίους μήνες, πολλά έχουν ειπωθεί για την κρίση που περνάει η χώρα μας, ενώ πολλά περισσότερα έχουν συμβεί, με άμεσα και ορατά αποτελέσματα στη ζωή μας, την καθημερινότητά μας, στον τρόπο με τον οποίο ζούμε, αλλά και σκεφτόμαστε.

Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων, όχι απλώς αντιλαμβάνονται την ανάγκη για αλλαγή, αλλά απαιτούν την αλλαγή. Την αλλαγή, για να μεταβούμε σε μία χώρα καλύτερη, δικαιότερη, που πατά γερά στα πόδια της, χωρίς «δάνειες» δυνάμεις, που εξασφαλίζει στους πολίτες της δικαιώματα, ευκαιρίες, τη ζωή που αξίζουν.

Γι’ αυτό βρίσκομαι σήμερα μαζί σας, διότι η παιδεία είναι ο πυρήνας - πιστεύω - αυτών των αλλαγών, όχι μόνο για το αύριο, αλλά και για το σήμερα. Είναι βασικό ζητούμενο για την επιβίωση της χώρας. Και είμαι αποφασισμένος, είμαστε αποφασισμένοι, όπως μας προκάλεσε και ο Υπουργός, κ. Gago, να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό.

Για τη νέα γενιά, είναι ένα στοίχημα ζωής. Διότι σήμερα, η νέα γενιά - και με πολλά δημοσιεύματα, δυστυχώς, που ωθούν αυτή τη σκέψη - έχει μία επιλογή: ή να φύγει ή να αλλάξει τη χώρα. Ή τη φυγή ή την αλλαγή. Αυτό αισθάνεται σήμερα ο νέος μπροστά στα μεγάλα διλήμματα και στα μεγάλα προβλήματα που έχει η χώρα.

Γι’ αυτό, εμείς είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε τη χώρα, αλλά θέλουμε και τη συμμετοχή του νέου σε αυτή την αλλαγή. Δεν θέλουμε τη φυγή, αλλά τη συμμετοχή του, για να βοηθήσει και ο νέος σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια που κάνουμε.

Και δεν θα σας κουράσω με τους δείκτες, έχουν ειπωθεί πολλά. Απλώς, θα αναφέρω ένα δείκτη ακόμα, που δείχνει το πού βρισκόμαστε σε ό,τι αφορά την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα του δικού μας εκπαιδευτικού συστήματος. Είμαστε στις τρεις πρώτες χώρες ως προς το ποσοστό των νέων που μπαίνουν στα τριτοβάθμια Ιδρύματα, δηλαδή ως προς τον αριθμό των νέων που μπαίνουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά είμαστε στην 118η θέση ως προς την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αυτό είναι ένα ακόμα δείγμα, ένας δείκτης ακόμα, των προβλημάτων που έχουμε μπροστά μας.

Αυτό που θέλω να πω εγώ είναι ίσως αυτονόητο για εσάς, αλλά νομίζω ότι ακριβώς αυτό το αυτονόητο, αυτή την επανάσταση του αυτονόητου, είναι που πρέπει να κάνουμε στη χώρα μας. Είναι πολύ εύκολο να μένουμε πίσω, στις καθημερινές μας αντιλήψεις και προκαταλήψεις, αλλά μπροστά μας πιστεύω ότι βλέπουμε μερικά αυτονόητα, τα οποία πρέπει να μας οδηγούν και να μας καθοδηγούν.

Θα ξεκινήσω από αυτό που είπε και ο Υπουργός Παιδείας της Πορτογαλίας, να πάμε από την επίφαση της δημοκρατίας, στη λειτουργία των Πανεπιστημίων μας, δηλαδή από μια δήθεν εσωτερική δημοκρατία, που ουσιαστικά δεν υπάρχει, σε μια πραγματική δημοκρατική λειτουργία, που σημαίνει το Πανεπιστήμιο να λογοδοτεί και να υπηρετεί, να εξυπηρετεί, την επιστήμη, αλλά και την ίδια την κοινωνία, τις ανάγκες της χώρας, του έθνους, του Ελληνισμού και όχι μόνο. Και σε ευρωπαϊκό, και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Να λογοδοτεί απέναντι στις ανάγκες που υπάρχουν στη χώρα μας, να μπορεί να έχει λόγο - γιατί δεν έχει λόγο το Πανεπιστήμιο σήμερα. Έχουν εμπλακεί και οι πανεπιστημιακοί, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, στην πελατειακή αντίληψη της πολιτικής ζωής της χώρας μας, βεβαίως με ευθύνη της ίδιας της Πολιτείας. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι η αυτόνομη, κριτική φωνή που φέρνει σκέψεις, προτάσεις και λύσεις σε θέματα, όχι μόνο στις θετικές επιστήμες, αλλά και στις κοινωνικές επιστήμες, και στην πολιτική ζωή του τόπου, όπως γίνεται σε πολλές άλλες χώρες, όπου είναι ουσιαστικοί σύμβουλοι - όχι ως άτομα, αλλά ως κοινότητα - της Πολιτείας, για τόσα πολλά και σημαντικά ζητήματα.

Το δεύτερο που θέλω να αναφέρω - και το ζούμε πια αυτούς τους μήνες, πολύ πιο έντονα από ό,τι παλαιότερα, αλλά είναι αυτονόητο - είναι ότι είμαστε σε μια παγκόσμια οικονομία. Και κρίνουμε και κρινόμαστε. Το ζούμε καθημερινά. Άρα, η ψευδαίσθηση ότι μπορεί ένας νέος να διαπρέψει αν έχει το μέσο, αν έχει μια πελατειακή σχέση, αν έχει «μπάρμπα στην Κορώνη» όπως λέγεται, για να βρει δουλειά ή για να πάρει ένα πτυχίο, όπως έγραφε μία εφημερίδα χθες, με 2.000 ευρώ, ή για να εξασφαλίσει ένα μεταπτυχιακό, είναι μία πάρα πολύ μεγάλη ψευδαίσθηση.

Κρινόμαστε. Δεν μπορούμε να κρυφτούμε από πουθενά. Άρα, αξιοκρατία, αριστεία, αξιολόγηση, πιστοποίηση, είναι έννοιες εκ των ων ουκ άνευ. Δεν υπάρχει δυνατότητα να προχωρήσουμε χωρίς αυτές τις έννοιες. Εκτός αν θέλουμε απλά να κρινόμαστε από τρίτους, με τρόπο βεβαίως πολλές φορές και βάρβαρο, που δεν συνάδει με αυτά τα οποία πράγματι μπορούμε να κάνουμε ως χώρα.

Είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε στους νέους όλα τα εργαλεία, όλες τις δυνατότητες να καλλιεργήσουν τις δυνάμεις τους, ώστε πράγματι να αποκτήσουν εφόδια γι’ αυτή τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα και οικονομία στην οποία ζούμε.

Άρα, σχολεία, Πανεπιστήμια, ΤΕΙ: όχι πια το τυπικό χαρτί, αλλά ουσιαστικές γνώσεις. Και επίσης, παγκοσμιοποίηση, διεθνοποίηση και των δικών μας ιδρυμάτων, που σημαίνει όχι απλώς κάποιες ανταλλαγές, αλλά ουσιαστική, δική μας συμμετοχή στις παγκόσμιες εξελίξεις, ερευνητικές, επιστημονικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές, μέσα από τα Πανεπιστήμιά μας.

Αλλά και δυνατότητα συμμετοχής και άλλων νέων ανθρώπων, καθώς και Καθηγητών, στα δικά μας ιδρύματα, με ανοιχτές διαδικασίες, ώστε να διαμορφώνουμε πραγματικά πολίτες του κόσμου, έχοντας όλες τις δυνατότητες να γνωρίζουμε τις εξελίξεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Αυτό δεν είναι μόνο καλό για την επιστήμη μας, θα είναι πολύ σημαντικό και για την οικονομία μας, για τη δυνατότητα να διαμορφώνουμε και να συμμετέχουμε, να δημιουργούμε συνδέσεις και επαφές με άλλες οικονομίες, με άλλα Πανεπιστήμια, με άλλες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, αλλά και με άλλες κοινωνίες.

Που σημαίνει και δυνατότητα, αύριο, ένας επαγγελματίας, ένας επιχειρηματίας, ένας Έλληνας, αλλά κι ένας ξένος που θα έχει σπουδάσει στη χώρα μας, να γνωρίζει τις ευκαιρίες που έχει για την επένδυσή του εδώ, στην Ελλάδα.

Όπως βεβαίως και με την αποτύπωση του κόστους. Χρειάζεται να δούμε ποιο είναι το κόστος, όπως κάνουν στην Κύπρο, ποιο είναι το κόστος του φοιτητή, πόσο μας κοστίζει κάθε φοιτητής. Και αυτό, βεβαίως, να το πληρώνει το ελληνικό κράτος, για τον Έλληνα που δικαιούται την εκπαίδευση σύμφωνα και με το Σύνταγμα. Αλλά ένας ξένος που θα έρχεται να σπουδάσει στη χώρα μας, αν έχει υποτροφία από κάπου, ή αν έχει από την τσέπη του χρήματα, αυτά τα χρήματα θα αξιοποιούνται στα ίδια τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ και θα βοηθήσουν πάρα πολύ στην ανάπτυξη, αλλά και στην προσαρμογή, θα έλεγα, των Πανεπιστημίων μας στις διεθνείς ανάγκες και δυνατότητες.

Στην Κύπρο, είχα συναντήσει κάποιον, ο οποίος ήταν μάλλον σε Κολέγιο, δεν ήταν ακόμα το Πανεπιστήμιο, πηγαίνοντας προς την Ινδία για μια διάλεξη για τον Γκάντι, όπου με είχαν καλέσει. Δίπλα μου, λοιπόν, ήταν ένας Κύπριος και τον ρώτησα τι ακριβώς έκανε και μου λέει, πάω για να κάνω συνεντεύξεις.

Και του λέω, πού συνεντεύξεις; Στην Ινδία - λέει - στο Μπαγκλαντές και στο Πακιστάν. Και πόσους φοιτητές έχετε στο δικό σας, πόσοι έρχονται από αυτές τις χώρες; Και λέει, παίρνουμε 4 χιλιάδες φοιτητές το χρόνο. Σκεφθείτε λοιπόν: αυτό είναι κάτι που αποτελεί και μία διασύνδεση, αλλά κι έναν τεράστιο πόρο γι’ αυτά τα ιδρύματα. Και θα μπορούσε να είναι έτσι και για την Ελλάδα, αντί να εξάγουμε φοιτητές και γνώσεις.

Και ένα τρίτο αυτονόητο, βεβαίως, είναι οι εξελίξεις γύρω μας. Είναι ραγδαίες, όχι μόνο τεχνολογικές, αλλά και πολιτικές, και οικονομικές. Άρα, λοιπόν, είναι πολύ βασική πια η ανάγκη να μπορούμε να είμαστε ευέλικτοι σε ό,τι αφορά την προσαρμογή των μαθημάτων μας στις εξελίξεις, αλλά και πολύ μεγάλη η ανάγκη, όπως μας είπε και ο Πορτογάλος συνάδελφός σας, για τη δια βίου εκπαίδευση, μιλώντας για τους 100 χιλιάδες νέους διπλωματούχους, οι οποίοι ουσιαστικά θα προέρχονται από την αγορά, από τους εργαζόμενους, από τους επαγγελματίες που θέλουν να αποκτήσουν ένα νέο πτυχίο, ένα διαφορετικό πτυχίο, ή να επανακτήσουν τις γνώσεις τους στον τομέα τους, ο οποίος πιθανώς θα έχει αλλάξει λόγω και των εξελίξεων.

Συνεπώς, έχουμε την ανάγκη από Πανεπιστήμια, ΤΕΙ και σχολεία, που είναι συνεχώς εξελισσόμενα και δεν διέπονται από αυτές τις βαριές γραφειοκρατικές και απίστευτα «σκοταδιστικές» διαδικασίες στη λειτουργία και στις αποφάσεις τους, από το Υπουργείο Παιδείας βεβαίως, μέχρι και το ίδιο το τμήμα και την τάξη.

Ένα τέταρτο αυτονόητο είναι ότι είμαστε στην κοινωνία της γνώσης - το λέμε. Από τη μία πλευρά, αυτό σημαίνει ότι μηχανές ή αυτοματοποιημένα συστήματα βρίσκονται πια στην παραγωγή. Από την άλλη, όμως, ιδιαίτερα για χώρες αναπτυγμένες, ιδιαίτερα για χώρες σαν την Ελλάδα, η προστιθέμενη αξία των προϊόντων μας, η ανταγωνιστικότητα, δεν θα έρθει από τη μαζικότητα της παραγωγής, και λόγω μεγέθους, αλλά και διότι εμείς δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε φτηνά χέρια στην Κίνα ή αλλού.

Θα ήταν λάθος να κάνουμε μία κούρσα στην προσπάθειά μας να φτωχύνουμε περισσότερο, για να μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί. Ανταγωνιστικοί μπορούμε να γίνουμε όταν δώσουμε γνώση, όταν έχουμε προστιθέμενη αξία της γνώσης, της επιστήμης, στα προϊόντα μας, που σημαίνει καινοτομία, σημαίνει δημιουργικότητα, σημαίνει σύνδεση της έρευνας με την πράξη, της έρευνας με την πατέντα, της έρευνας με την επιχείρηση, της έρευνας με την περιφερειακή ανάπτυξη.

Σημαίνει, επίσης, ότι θα πρέπει να πέσουν τα πολύ στενά τείχη μεταξύ των διαφόρων τομέων της επιστήμης. Όταν μιλά κανείς για ένα πτυχίο, η διεπιστημονικότητα πρέπει να αναπτύσσεται, να υπάρχουν πιο σύνθετα επαγγέλματα, να υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα στη διαμόρφωση πτυχίων από τα Πανεπιστήμια, τα οποία βεβαίως θα δίνουν και τις απαραίτητες γενικές γνώσεις, αλλά και την εξειδίκευση.

Αυτό σημαίνει, βεβαίως, και μία άλλη μορφή εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, είτε σε Σχολή, αλλά θα έλεγα και στο ίδιο το Πανεπιστήμιο, σε ορισμένες περιπτώσεις. Υπάρχουν Πανεπιστήμια, που ουσιαστικά είναι κοινωνικών επιστημών, όπως είναι το Πάντειο.

Και δεν βλέπω το λόγο, γιατί να μην εισάγεται κανείς κατευθείαν στο Πάντειο, και όχι σε Σχολή, ούτε καν σε Τμήμα, ούτως ώστε να έχει τη δυνατότητα να έχει ευρύτητα επιλογών, αλλά να έχουμε και τη διαμόρφωση πτυχίων από το ίδιο το Πανεπιστήμιο, που βεβαίως πρέπει να πιστοποιηθούν από κάποια Αρχή, όπως έχουμε αποφασίσει.

Το πέμπτο μεγάλο θέμα είναι η ψηφιοποίηση της γνώσης, το αυτονόητο το οποίο ζούμε, που σημαίνει από τη μια μεριά την πρόσβαση του μαθητή ή του φοιτητή, τη δυνατότητα πρόσβασης - και αυτό είναι θέμα και δικής μας επιλογής, να διευκολύνουμε και να εγγυηθούμε αυτή την πρόσβαση - αλλά και του εργαζόμενου, του επαγγελματία, σε αυτό τον παγκόσμιο πια πλούτο, όχι στο ένα σύγγραμμα, αλλά σε μια κοινοκτημοσύνη της ανθρωπότητας, των γνώσεων και των εμπειριών.

Πώς αξιοποιεί πια αυτή την πρώτη ύλη, που λέγεται «πληροφορία», ένας νέος ή ένας εργαζόμενος ή ένας επαγγελματίας. Να ξεφύγει δηλαδή από το άκριτο της παπαγαλίας - είναι το αυτονόητο - και να πάει στη συνθετική, αναλυτική κριτική, στη δημιουργική σκέψη και να διαμορφώσει τα απαραίτητα εργαλεία, για να μπορεί να αξιολογεί αυτή την πληροφορία και όχι απλώς να την αφομοιώνει.

Και αυτό βεβαίως είναι τελείως διαφορετικό, είναι μια τελείως διαφορετική αντίληψη, από αυτήν που έχουμε σήμερα σε όλα μας τα σχολεία, δυστυχώς, ακόμα και στα Πανεπιστήμιά μας, τα οποία έχουν υιοθετήσει τα αρνητικά της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με το ένα σύγγραμμα και με την παπαγαλία, σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Η ψηφιοποίηση, όμως, σημαίνει και νέες μεθόδους μάθησης. Ο Υπουργός Παιδείας της Κύπρου, πολύ σωστά, μας μίλησε για την ανάγκη της παιδαγωγικής και λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων - όχι μόνο λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων, αλλά και λόγω αυτών - που σημαίνει ένα νέο ρόλο του Καθηγητή.

Ένα νέο ρόλο του Καθηγητή, που είναι πιο δημιουργικός και πρέπει να μεταφέρει αξίες και να διαμορφώνει χαρακτήρες. Η ψηφιοποίηση δεν αποξενώνει - θα έλεγα - την πληροφορία, αλλά μπορεί να βοηθήσει ώστε να είναι η τάξη πολύ πιο ευχάριστη, πολύ πιο δημιουργική, πολύ πιο συλλογική, και η διδαχή να γίνεται πολύ περισσότερο ως διάλογος και όχι απλώς ως μία διδασκαλία από τον άμβωνα ή από τον πίνακα.

Αυτό σημαίνει ότι το σχολείο αλλάζει πια και σε ό,τι αφορά τη διδακτέα ύλη, η οποία και αυτή μπορεί να αλλάζει πολύ γρήγορα. Και η πρόσβαση των νέων μπορεί να γίνεται μέσα από την κλασσική διάλεξη, μέχρι και βλέποντας μέσα στα κείμενα ένα βίντεο, ή να δει ακόμα και διαδραστική τη μάθηση, που είναι και μια νέα μορφή συνεργασίας μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και στην έρευνα βεβαίως, αφού διεθνώς πια, η διαδραστική έρευνα είναι κάτι το οποίο βλέπουμε να εξελίσσεται όλο και περισσότερο.

Σημαίνει, βεβαίως, ότι και το σχολείο, αλλά και η τριτοβάθμια εκπαίδευση, δεν περιορίζονται χωροταξικά, ούτε και η μάθηση περιορίζεται στους ίδιους χρόνους. Το πώς θα φτάσει λοιπόν σ’ ένα πτυχίο κάποιος, σε ποιο πτυχίο φτάνει και πώς το αποκτά, μπορεί να είναι πολύ διαφορετικός ο τρόπος, ανάλογα με το Πανεπιστήμιο ή ανάλογα με τη Σχολή.

Αυτό που θα είναι πολύ σημαντικό, είναι πώς πιστοποιείται αυτή η γνώση. Άρα, λοιπόν, πάμε πάλι στην αξιολόγηση και στην πιστοποίηση, μια τελείως διαφορετική διαδικασία, δηλαδή μπορεί να έχουμε πολλούς δρόμους, αλλά και πολλούς προορισμούς, πολλές επιλογές. Αυτό σημαίνει, όχι στην τυποποίηση, όχι στην ομοιομορφία, όχι στις τυποποιημένες διαδικασίες του προγράμματος, αλλά μεγάλη ποικιλία, μεγάλη ελευθερία, η οποία βεβαίως πρέπει να αξιολογείται ως προς το αποτέλεσμα, μέσα από τη διαδικασία των πιστοποιήσεων.

Ένα έκτο σημείο για το αυτονόητο, είναι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, των προϊόντων μας και των υπηρεσιών μας. Σε αυτή την παγκόσμια οικονομία, χρειάζεται και ποιότητα και ταυτότητα. Άρα, πρέπει να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στα προϊόντα μας, που σημαίνει ότι πρέπει να έχουν και προέλευση, και ρίζα, και παράδοση, αλλά και καινοτομία δική μας, ώστε να δώσουμε και το καινούργιο, και την ποιότητα.

Αυτό σημαίνει ότι η περιφερειακή ανάπτυξη πρέπει να συνδεθεί με το Πανεπιστήμιο, με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τα Τεχνολογικά μας Ιδρύματα, είτε είναι το αγροτικό προϊόν, είτε το τουριστικό προϊόν, είτε οι υπηρεσίες, το εμπόριο, οι Τράπεζες, οι υπηρεσίες υγείας, παιδείας ή οτιδήποτε άλλο.

Είναι διαφορετικό να πουλάει ο Κρητικός χύμα το λάδι στην Κρήτη, και διαφορετικό να πωλείται το λάδι από τους Δελφούς, με ονομασία προέλευσης, με την ιστορία, την παράδοση και την υψηλή τεχνολογία, για την ποιότητα του προϊόντος. Είναι τελείως διαφορετική η ανταγωνιστικότητα του ενός προϊόντος από την ανταγωνιστικότητα του άλλου προϊόντος, τα οποία έχουν την ίδια βασική ύλη, που είναι το λάδι.

Το παίρνω αυτό ως ένα πολύ απλό και γνωστό πια παράδειγμα, για το πόσο η γνώση και η τεχνολογία μπορούν να δώσουν ανταγωνιστικότητα στα προϊόντα μας και, βεβαίως, ευημερία στην Περιφέρεια, βοηθώντας και στην αντιμετώπιση της ανεργίας.

Έβδομο και τελευταίο, σε ό,τι αφορά τα αυτονόητα που έχουμε μπροστά μας, είναι οι μεγάλες αλλαγές που έρχονται, λόγω των κλιματικών αλλαγών και της διαφορετικής ενεργειακής, διατροφικής και καταναλωτικής πορείας του πλανήτη μας.

Ίσως είναι η πιο μεγάλη αλλαγή που έρχεται, αλλά και ο πιο βασικός μοχλός που θα επηρεάσει, αργά ή γρήγορα - εγώ ελπίζω γρήγορα για μας, στην Ελλάδα - το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Διότι δεν είναι απλώς ένα ζήτημα αλλαγής της τεχνολογίας, είναι και ένα ζήτημα κοινωνικής και πολιτιστικής αλλαγής στον τρόπο κατανάλωσης, στη συνείδησή μας γύρω από το περιβάλλον μας, γύρω από τη δική μας, την προσωπική και οικογενειακή υγεία, γύρω από την ενέργεια την οποία καταναλώνουμε, ποια είναι και πώς την καταναλώνουμε, το νερό, τα απόβλητα κ.λπ.

Και επειδή όλο και περισσότερο θα υπάρχει η πίεση, το αποτύπωμα του διοξειδίου του άνθρακα να είναι μικρότερο στην παραγωγή, άρα και στο εμπόριο, το τοπικό και το περιφερειακό προϊόν θα είναι εκείνα που δεν θα φορολογούνται τόσο, όσο θα φορολογούνται εκείνα που έρχονται από μακρινές περιοχές, ακριβώς διότι θα φορολογείται το διοξείδιο του άνθρακα και άλλα αέρια, τα οποία προκαλούνται από τις μεταφορές, αλλά και από τις βιομηχανίες.

Άρα, λοιπόν, θα πρέπει να ανακαλύψουμε και πάλι την περιφέρειά μας, την περιοχή μας, τον τόπο μας, τις δυνατότητες που έχει, διότι είμαστε ουσιαστικά αποξενωμένοι. Το τι τρώμε και το τι καταναλώνουμε, δεν έχουν καμία σχέση συνήθως με τη ζωή γύρω μας και τη ζωή της περιοχής μας.

Αυτό δημιουργεί μια μεγάλη αλλαγή. Πρώτα απ’ όλα, όλη αυτή η πράσινη ανάπτυξη στην άλλη προσέγγιση των επαγγελμάτων, από τους μηχανικούς μέχρι τους κοινωνιολόγους, δημιουργεί μια ανάγκη συνεχούς και μαζικής, θα έλεγα, επανακατάρτισης σε πολλούς τομείς, αλλά και στη σύνδεση της τοπικής οικονομίας με την τοπική έρευνα.

Δημιουργεί επίσης και μια άλλη αντίληψη, πιστεύω, που πρέπει να διαπερνά και το εκπαιδευτικό σύστημα, αυτήν μιας νέας συλλογικότητας. Διότι σήμερα, το εκπαιδευτικό σύστημα ουσιαστικά οδηγεί τον κάθε άνθρωπο πολύ ατομικά, σε μια μοναχική πορεία, ενώ χρειάζεται να διαμορφώσουμε μια άλλη λογική, της δυνατότητας συλλογικών λειτουργιών, management αν θέλετε, διαχείρισης προβλημάτων και διαδραστικών δυνατοτήτων, που μας δίνει το διαδίκτυο.

Ξέρετε πολύ καλά, καλύτερα από εμένα, τα προβλήματα που έχει το σημερινό σύστημα και τα οποία αποτυπώνουν ακριβώς πόσο δεν ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες της σημερινής εποχής.

Αποστήθιση, έλλειψη αξιολόγησης και αξιοκρατίας, καμία σχέση και συσχέτιση της εκπαίδευσης με τις σύγχρονες ανάγκες, και τις ευρύτερες, αλλά και ειδικότερα. Δεν έχουμε Πανεπιστήμια ή Τεχνολογικά Ιδρύματα, τα οποία είναι συνδεδεμένα ουσιαστικά με την περιφερειακή ανάπτυξη.

Εάν υπάρχει κάποια σύνδεση, είναι λόγω των δωματίων που νοικιάζουν, λόγω κάποιων μπαρ και κάποιων μαγαζιών, που λειτουργούν επειδή υπάρχουν κάποιοι φοιτητές εκεί, άντε και για να βρει κανέναν καλό γαμπρό ή καμιά καλή νύφη κάποιος της τοπικής περιφέρειας! Αλλά ουσιαστικά, Πανεπιστήμιο που να ασχολείται και να είναι συνδεδεμένο με το μέλλον, την παραγωγή, τη βιομηχανία, την καινοτομία, την έρευνα κάθε περιοχής, δεν υπάρχει στη χώρα μας, δυστυχώς.

Πηγαίνοντας τώρα στην Αμερική, είχα συνάντηση με πολλούς Έλληνες της Διασποράς. Ένας νέος επιχειρηματίας, Ελληνοαμερικανός, μου έλεγε πόσο ουσιαστικά προωθείται και η δημιουργία θέσεων εργασίας, αλλά και η ελπίδα για την αναβίωση, για την ώθηση της αμερικανικής οικονομίας, μέσα από τις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες όμως είναι όλες συνδεδεμένες και λειτουργούν γύρω από Πανεπιστήμια, γύρω από Κολέγια, όπου εκεί συνδέεται η γνώση, η έρευνα και η καινοτομία με την επιχειρηματικότητα, τα λεγόμενα «clusters».

Ελάχιστες είναι οι δυνατότητες επιλογών των φοιτητών, που δημιουργούνται στο δικό μας σύστημα. Πολλές φορές, είναι μια τυχαία επιλογή, μέσα στις 15-20 - πόσες μπορεί να βάλει κανείς - από τις 200 επιλογές, όπου είναι σαν να χύνεις νερό πάνω από διάφορους σωλήνες και όπου δεν έχει γεμίσει, θα πέσει. Δεν είναι προγραμματισμός αυτός, δεν είναι σοβαρή λειτουργία, είναι ένα σοβιετικό σύστημα, ουσιαστικά, το οποίο βεβαίως δεν έχει καν τον κεντρικό προγραμματισμό που ίσως να είχε η Σοβιετική Ένωση. Δηλαδή, ούτε καν αυτό δεν έχουμε.

Διότι ξέρετε, ο προγραμματισμός των διαφόρων Τμημάτων γίνεται, συνήθως - όπως εγώ θυμάμαι - μετά από την κατάληψη του γραφείου του Υπουργού, για να δημιουργηθεί ένα Τμήμα διαφορετικό, για να σπάσει ένα άλλο Τμήμα και για να μπορεί βεβαίως κάποιος Καθηγητής να γίνει Πρόεδρος ενός Τμήματος ή οτιδήποτε άλλο.

Δεν λέω ότι πάντα είναι έτσι, αλλά αυτή ήταν η εμπειρία την οποία εγώ έζησα, ως Υπουργός Παιδείας - βέβαια, σε διαφορετικές στιγμές, τώρα ίσως να είναι πιο ομαλά τα πράγματα. Όμως, ο προγραμματισμός δεν γίνεται στη βάση των πραγματικών αναγκών, αλλά συνήθως γίνεται στη βάση των εσωτερικών συσχετισμών, θεμάτων και συγκρούσεων εξουσίας.

Έλλειψη έρευνας, δημιουργικότητας, αδυναμία προσέλκυσης ξένων φοιτητών ή και Καθηγητών, το ένα και μοναδικό σύγγραμμα, όλα αυτά οδηγούν στην ανεργία πτυχιούχων, στην απαξίωση των δυνατοτήτων που έχει η χώρα μας και στην υποβάθμιση των ιδρυμάτων μας.

Χρειαζόμαστε μια άλλη περιφερειακή δομή, έναν «Καλλικράτη» αν θέλετε και εδώ, χωροταξικό, για την παιδεία, για την αυτονομία των Πανεπιστημίων, για την επένδυση στην έρευνα και την καινοτομία. Για να γίνουν αυτά, όμως, χρειάζεται και η αξιολόγηση και η πιστοποίηση, και των γνώσεων που αποκτά κανείς, αλλά και των γνώσεων που φέρεται τυπικά να προσφέρει το κάθε Ίδρυμα ή η κάθε Σχολή.

Τα επαγγελματικά δικαιώματα και πώς αυτά πιστοποιούνται. Και όχι απλά μια αυτοματοποιημένη διαδικασία, που βγάζει καθηγητές ή δασκάλους που - θυμάμαι - δεν γνώριζαν ορθογραφία. Την ελευθερία των επιλογών του φοιτητή, με πολλές δυνατότητες και διαδρομές, που όμως δεν τον οδηγούν σε κάποιο αδιέξοδο ή σε κάποιο κλειστό δρόμο.

Που σημαίνει όμως και πτυχία πολλών μορφών, όχι μόνο τεχνικής, επαγγελματικής ή γενικής ή θεωρητικής εκπαίδευσης, αλλά και είδη πτυχίων, που μπορεί να είναι από τετραετή μέχρι μονοετή ή διετή, ανάλογα με τις ανάγκες. Που δεν σταματάνε όμως το νέο ή τον οποιονδήποτε, αν θέλει μετά να συνεχίσει από μία πιο τεχνική, σε μία πιο θεωρητική κατεύθυνση, ή να πάει σε ένα μεταπτυχιακό ή οτιδήποτε άλλο.

Όπως είπαμε, εισαγωγή στα ίδια τα ΑΕΙ - και όχι στα Τμήματα σε Σχολές. Χρηματοδότηση, που θα ακολουθεί τον φοιτητή και όχι το ίδρυμα. Χρηματοδότηση, που μπορεί να γίνει και μέσω Περιφερειών, σε ένα βαθμό, για να υπάρχει σύνδεση και της εφαρμοσμένης έρευνας, αλλά πιθανώς σύνδεση και ειδικών εκπαιδευτικών μαθημάτων, με τις ανάγκες που υπάρχουν στην Περιφέρεια, για την αντιμετώπιση της ανεργίας των πτυχιούχων ή και άλλων.

Και βεβαίως, όλο αυτό μπορεί να γίνει, αν υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ελευθερία των δημοσίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, δηλαδή να φύγουμε από το κρατικό που έχουμε σήμερα, από ένα κρατικίστικο γραφειοκρατικό μοντέλο, και να πάμε σε ένα πραγματικά δημόσιο, αλλά απελευθερωμένο μοντέλο λειτουργίας.

Αυτά που ακούστηκαν, είτε από την κυπριακή εμπειρία, είτε από την πορτογαλική - και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και άλλες εμπειρίες και το γνωρίζω - για τη διοίκηση των Πανεπιστημίων, των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων μας, είναι ξεχωριστής σημασίας. Όπως είπε - το άκουσα και το σημείωσα - ο κ. Gago, όταν ξεκίνησε τη μεταρρύθμιση, θεώρησε ότι το θέμα της διοίκησης είναι δευτερεύουσας σημασίας και ότι το βασικό ήταν απλώς ποια είναι τα προγράμματα, ποιες είναι οι ακαδημαϊκές σπουδές, πού θα ρίξουμε το βάρος, στην έρευνα κ.λπ.

Τελικά, όμως, η διοίκηση είναι πάρα πολύ σημαντική. Και θα σας πω τι είχα πει προχθές στον ΟΗΕ και, βεβαίως, τι λέμε και για την Ελλάδα. Στον ΟΗΕ, είχα την ευκαιρία, στα λίγα λεπτά που μιλά κανείς, να μιλήσω για τους στόχους της χιλιετηρίδας, τα λεγόμενα «millennium goals», λέγοντας κάτι απλό.

Είπα ότι η ανθρωπότητα σήμερα έχει όλες τις δυνατότητες, τα χρήματα, τον πλούτο, την εμπειρία, τη γνώση και την τεχνολογία, να λύσει σημαντικά προβλήματα, από τη φτώχεια, μέχρι το θέμα της ενεργειακής κρίσης, ή της διατροφικής κρίσης, ή του αναλφαβητισμού που υπάρχει στον κόσμο, αλλά χρειάζεται να διαχειρισθεί σωστά τους πόρους.

Το ίδιο και στη χώρα μας. Δεν είναι ότι είμαστε μια φτωχή χώρα, είμαστε μια χώρα με αρκετό πλούτο, από τις 30 πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο, αλλά έχουμε πάρα πολύ κακή διαχείριση των πόρων, των χρημάτων και των ακινήτων της δημόσιας περιουσίας μας, αλλά και του ανθρώπινου δυναμικού. Το ίδιο ισχύει και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Άρα, λοιπόν, το θέμα της διοίκησης δεν είναι απλώς ένα θέμα «οργανωτίστικης» - αν θέλετε - αντίληψης, αλλά είναι πώς διαχειριζόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πώς μπορούμε να αναδείξουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλες τις δημιουργικές και τις επιστημονικές δυνάμεις της χώρας μας.

Συνεπώς, εγώ θα έλεγα ότι ξέρω από την εμπειρία μου, και θα το δει και η κυρία Διαμαντοπούλου και οι υπόλοιποι της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, ότι αυτά τα θέματα της διοίκησης μπορεί να είναι τα πιο επίμαχα, να είναι εκείνα τα οποία θα δημιουργήσουν τις μεγαλύτερες συγκρούσεις.

Ζητώ από εσάς να συμβάλετε, ώστε να φτιάξουμε ένα σύστημα διοίκησης, που θα συνάδει με τις ανάγκες των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων. Να ξεφύγουμε από τη λογική, που δυστυχώς εμείς σας βάλαμε και που, ιστορικά, όπως ειπώθηκε πολύ σωστά, και εμείς ως χώρα, αντιδράσαμε απέναντι στον αυταρχισμό της χούντας με πειραματισμούς, πολλές φορές, δήθεν δημοκρατίας, που όμως δεν συνέβαλαν στη διάκριση των εξουσιών, δεν συνέβαλαν στο να είναι άλλος ο ελεγχόμενος και άλλος ο ελέγχων - ελεγχόμενοι και ελεγκτές πολλές φορές είναι οι ίδιοι.

Με το να φθάνουμε στο σημείο, συνδικαλιστικές παρατάξεις να μπαίνουν σε συναλλαγή με καθηγητές, για θέματα που θα βάλουν στις εξετάσεις, για βαθμούς που θα πάρουν και ούτω καθεξής. Αυτά είναι θέματα που βεβαίως δεν μπορούν να εκπροσωπούν ένα σοβαρό τριτοβάθμιο ίδρυμα. Άρα, να φύγουμε από την έννοια της διαχείρισης της εξουσίας, που έχει εμπεδωθεί πελατειακά σε τόσους πολλούς τομείς της χώρας μας, και να πάμε σε μια διαχείριση, που θα αναδεικνύει τη δημιουργία της γνώσης, της κριτικής σκέψης, αλλά θα δίνει και τη δύναμη στους πολίτες μας να μπορούν να ανταποκριθούν πράγματι στις σημερινές ανάγκες.

Κλείνοντας, θα τονίσω και εγώ την πρόθεσή μας για συστηματικό διάλογο, για διαβούλευση, και στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και αξιοποιώντας τη διεθνή εμπειρία, όπως κάνουμε και σήμερα, μέσα από μια Διεθνή Συμβουλευτική Επιτροπή, στην οποία θα συμμετέχουν και Πρυτάνεις, και καταξιωμένοι Πανεπιστημιακοί, και πρώην ή εν ενεργεία Υπουργοί Παιδείας, μεταφέροντας εμπειρίες από την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ασία, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Διασπορά, βεβαίως, που είναι μια πολύ σημαντική πηγή γνώσης και εμπειρίας.

Ένας διάλογος, που θα πρέπει να μας βοηθήσει να κάνουμε τα Πανεπιστήμιά μας από τα καλύτερα της Ευρώπης. Αυτό θέλουμε. Και βεβαίως, ένας διάλογος που δεν θα είναι μόνο εσωτερικός, μεταξύ των εκπαιδευτικών - και χαίρομαι που είναι εδώ οι κοινωνικοί εταίροι - αλλά και με τους άλλους, με ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, από τους γονείς μέχρι τους εργαζόμενους, ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που έχουν πολλά να κερδίσουν από μια ουσιαστική μεταρρύθμιση της εκπαίδευσής μας.

Καλώ όλους, λοιπόν, σε αυτό το διάλογο. Και ο διάλογος, βέβαια, δεν θα είναι χωρίς αποτέλεσμα. Ο διάλογος γίνεται για να φτάσουμε σε ένα αποτέλεσμα και, σύντομα, να αξιοποιήσουμε αυτή τη μεγάλη κρίση που περνάμε, ως ευκαιρία σημαντικών αλλαγών.

Σε αυτό το διάλογο, καλώ πάνω απ' όλους τη νέα γενιά, ώστε να μην έχει το δίλημμα «φυγή ή αλλαγή», για να αλλάξουμε τη χώρα μας, προκειμένου να μπορεί να αισθάνεται πράγματι ότι αξίζει να μείνει, να συμβάλει και να δημιουργήσει στην Ελλάδα, στη χώρα μας, στην πατρίδα όπου γεννήθηκε.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Εξοβελισμός των υπαλλήλων Τ.Ε. από τις θέσεις Προϊσταμένων στο Δημόσιο

Απο το Esos.gr


H Πανελλήνια Ομοσπονδία Δασικών Υπαλλήλων απέστειλε στον πρωθυπουργό την ακόλουθη επιστολή:

Κύριε Πρόεδρε,


Σας μεταφέρουμε την πλήρη απογοήτευση και αγανάκτηση των υπαλλήλων ΤΕ του Δημοσίου, όπου ανήκει και ο κλάδος των Δασοπόνων που εκπροσωπούμε, για τον συλλήβδην και εξαρχής εξοβελισμό τους από τις θέσεις προϊσταμένων, που επιχειρείται μέσω των σχεδίων οργανισμών των Περιφερειών και των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, του Προγράμματος «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ».

Η πρόβλεψη των Σχεδίων ΠΔ, ότι οι υπάλληλοι ΤΕ κρίνονται για προϊστάμενοι σε όλα τα επίπεδα ιεραρχίας, μόνο ελλείψει ΠΕ υπαλλήλων, αποτελεί προσβλητική και μειωτική αντιμετώπιση, παραπέμπει σε περασμένες δεκαετίες και ξεχειλίζει το ποτήρι της αγανάκτησής μας.

Για να γίνει αντιληπτό στην πράξη αυτό σημαίνει ότι, αποκλείεται π.χ. εκ των προτέρων υπάλληλος ΤΕ με Α΄ βαθμό και 15-35 χρόνια υπηρεσίας, με τεράστια εμπειρία, ίσως και με μεταπτυχιακό, ή διδακτορικό τίτλο, έναντι ενός υπαλλήλου ΠΕ με τις ελάχιστες προϋποθέσεις(!).

Τα σχέδια Π.Δ. αγνοούν προκλητικά και επιδεικτικά:

* Τον πρόσφατα ψηφισθέντα Ν. 3839/2010 (τροποποίηση διατάξεων του Υ.Κ.) για την επιλογή προϊσταμένων στο Δημόσιο, για τον οποίο πολύ μελάνι χύθηκε, ότι επιφέρει την αξιοκρατία και την αντικειμενικότητα, όπου προβλέπεται και μέχρι το επίπεδο Διεύθυνσης η επιλογή υπαλλήλων ΠΕ και ΤΕ, με τις ίδιες ακριβώς προϋποθέσεις και κριτήρια.

Κατά την ψήφισή του στη Βουλή ο αρμόδιος Υπουργός κ. Ραγκούσης δήλωσε ότι «βαθμολογούνται με τον ίδιο τρόπο του ιδίου επιπέδου πτυχία» και ο πρώην Υπουργός Παιδείας κ. Ευθυμίου δήλωσε υπερήφανος για το ότι το θέμα της μη ακαδημαϊκής διάκρισης μεταξύ Πανεπιστημίων και ΤΕΙ έχει λυθεί οριστικά το 2001.

Η παραπομπή του παραπάνω Νόμου στους οικείους οργανισμούς των Υπηρεσιών για την επιλογή προϊσταμένων, αφορά στις ειδικότητες που θα προΐστανται κατά περίπτωση στις οργανικές μονάδες και όχι στην κατηγορία (ΠΕ ή ΤΕ), ζήτημα που το καθορίζει κατηγορηματικά και ισότιμα ο Νόμος.

* Τους Νόμους 2916/2001 και 3549/2007 (σύμφωνα με το άρθρο 16 του Συντάγματος), που κατέταξαν τα ΤΕΙ στην Ανώτατη Εκπαίδευση και μια σειρά άλλων διατάξεων, που ολοκλήρωσαν τα ακαδημαϊκά τους χαρακτηριστικά.
* Το αρμόδιο ΥΠΔΒΜ&Θ, όπου εγγράφως και επανειλημμένα ξεκαθάρισε ότι δεν υφίσταται ιεραρχική σχέση, αλλά ισοτιμία μεταξύ των δύο τομέων της Ανώτατης Εκπαίδευσης (Πανεπιστήμια, ΤΕΙ).

Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Η Διοίκηση με διάφορους τρόπους έχει τη δυνατότητα τελικά να ακυρώνει στην πράξη την ουσία των Νόμων που ψηφίζει η Βουλή και να «ευνοεί» συντεχνιακές σκοπιμότητες σε βάρος της ΤΕ κατηγορίας. Η λύση ανήκει, αποκλειστικά, στην πολιτική ηγεσία.



Επί τέλους απαιτούμε καθαρές απαντήσεις σε απλά και ξεκάθαρα ερωτήματα:
Ποιά χρηστή διοίκηση, ποιά δικαιοσύνη και ποιά ηθική «νομιμοποιεί» την πολιτεία;

¾ Να μην εφαρμόζει τους Νόμους που η ίδια ψηφίζει (Ν.2926/2001, Ν.3549/2007, Ν.3839/2010 κλπ.).

  Να αποκλείει εξ αρχής την εξέλιξη υπαλλήλων με πολύχρονη και πολύτιμη εμπειρία στη Διοίκηση.

  Να αντιμετωπίζει με δυο μέτρα και δυο σταθμά υπαλλήλους με ίσα χρόνια φοίτησης στην ίδια βαθμίδα και πιθανόν με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους.

  Να στήνει τοίχους και αναχώματα διαφόρων μορφών στην υπηρεσιακή, αλλά και ακαδημαϊκή εξέλιξη των πτυχιούχων ΤΕΙ, όταν εδώ και δεκαετίες στο εξωτερικό έχουν καταξιωθεί και εξελιχθεί σε όλα τα επίπεδα.

  Να μην θεσμοθετεί τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων ΤΕΙ, εδώ και δυόμισι δεκαετίες, όταν έχουν αναλωθεί εκατομμύρια για την εκπαίδευσή τους.

  Να καθίσταται όμηρος παράλογων αιτημάτων κυρίαρχων συντεχνιών, που απαιτούν αποκλεισμούς άλλων κοινωνικών ομάδων.

  Να αναγκάζει με τη μεροληπτική της στάση 350.000 αποφοίτους, που μαζί με τις οικογένειές τους μόχθησαν και αιμορράγησαν οικονομικά για να σπουδάσουν, να αισθάνονται παρείσακτοι και πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

  Να οδηγεί ουσιαστικά στο περιθώριο και εκτός παραγωγικής διαδικασίας 67.000 εργαζόμενους στο Δημόσιο, στερώντας τους αυθαίρετα το κίνητρο και την προοπτική εξέλιξης.



Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε πια αυτή τη μεροληπτική και προσβλητική συμπεριφορά της Πολιτείας απέναντί μας.

Τα χρόνια της αδικίας και της δυσμενούς μεταχείρισης των πτυχιούχων ΤΕ αγγίζουν τα όρια ενός ολόκληρου εργασιακού βίου.

Δεν αρκεί που μέσω της απαράδεκτης πολιτικής προσλήψεων όλων των μέχρι σήμερα Κυβερνήσεων οι υπάλληλοι ΤΕ έφθασαν να αποτελούν μόλις το 9% των Δημοσίων Υπαλλήλων, έναντι 50% των ΠΕ και 28% των ΔΕ, επιχειρείται τώρα απροκάλυπτα η μείωση και ηθική μας εξόντωση.

Όσο η Πολιτεία αρνείται να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει μια κραυγαλέα και συνεχή αδικία, συμμετέχει συνειδητά σε μια υποκρισία

Και όσο αυτό εξακολουθεί, θα αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη της Χώρας μας, σ’ αυτή τη δεινή συγκυρία που διερχόμαστε.

Κύριε Πρόεδρε,

Το 1994, στη Βουλή σαν Υπουργός, τότε, Παιδείας, δηλώσατε: «…όταν σε όλη τη Ευρώπη έχουν επιλυθεί τα προβλήματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, εμείς δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε… τα παιδιά των ΤΕΙ δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού…» Πέρασαν 17 χρόνια ! Είναι πολλά !!

Ενόψει των ανωτέρω:



ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΓΙΑ:



1. Εφαρμογή του Ν.3839/2010, όπου προβλέπεται η επιλογή προϊσταμένων από τις κατηγορίες ΠΕ ή ΤΕ με τις ίδιες προϋποθέσεις και κριτήρια.
2. Κατάργηση της αναχρονιστικής και έωλης διάταξης του άρθρου 97 του Ν.3520/2007 (Υ.Κ.) περί προβαδίσματος της ΠΕ έναντι της ΤΕ κατηγορίας, η οποία αποτελεί το όχημα που χρησιμοποιεί η Διοίκηση για τον μέχρι σήμερα αποκλεισμό μας από κάθε υπηρεσιακή εξέλιξη και τη θεσμοθέτηση μιας κατηγορίας Ανώτατης Εκπαίδευσης στο Δημόσιο.
3. Να θεσμοθετηθούν σε αυτό το στάδιο επιμελητηριακές οργανώσεις ανά Σχολή, ή Τεχνολογικό Επιμελητήριο με ανάλογα Τμήματα, προκειμένου να αναλάβουν τις διαδικασίες πιστοποίησης Άδειας Άσκησης Επαγγέλματος κλπ., και μέχρι να υπάρξουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις δημιουργίας του ενός φορέα.
4. Θεσμοθέτηση των εκκρεμούντων Π.Δ. για τα Επαγγελματικά Δικαιώματα, όπως εγκρίθηκαν από το ΣΑΤΕ το 2008, σύμφωνα και με το άρθρο 18 παρ, 2 του Ν.3794/2009.



Προσδοκούμε στην παρέμβασή σας και σας ευχαριστούμε για τον πολύτιμο χρόνο σας.

,

ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΕΡΑΣΗΣ



Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ