Παρακολουθώντας τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, ομολογώ
ότι μένω εμβρόντητος από αυτές. Από την μια το πάθος και η διάθεση της
κυβέρνησης να γίνουν ΄΄ πάση θυσία ΄΄ οι
εξετάσεις και να διασφαλισθεί το δημόσιο συμφέρον, από την άλλη το δάκρυ του
Καθηγητή και η αδυναμία των συνδικαλιστικών φορέων τους να φέρουν εις πέρας αυτή την εξαιρετικά δύσκολη και εκρηκτική
κατάσταση, δείχνουν ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς και επώδυνος.
Αυτό που θα ήθελα από τους
καθηγητές, είναι να κρατήσουν την θέση τους στην κοινωνία, στην καρδιά μας. Αυτήν
που έχουν κερδίσει μαζί με τον σεβασμό μας. Την θέση των Δασκάλων μας. Των παιδαγωγών μας. Ότι και να γίνει..
Διαβάζοντας
όμως τις δηλώσεις του Υπουργού για την στάση της κυβέρνησης, ομολογώ ότι
αισθάνομαι ότι για μια ακόμη φορά, μένουμε στα λόγια τα παχιά και στις
επικοινωνιακές δηλώσεις…
«Η κυβέρνηση
οφείλει να διασφαλίσει το δημόσιο συμφέρον, την ομαλή και απρόσκοπτη διεξαγωγή
των εξετάσεων. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να παίζει με την αγωνία
και τον κόπο των νέων ανθρώπων»
Άραγε το δημόσιο συμφέρον διασφαλίζεται μόνον με την απρόσκοπτη διεξαγωγή των Εξετάσεων? Τι έχει γίνει από
την μεριά του Υπουργείου μέχρι να φτάσουμε σε αυτές?
Το ότι ακόμη και σήμερα δεν έχουν
εξετασθεί από το ΣΤΕ τα Σχέδια Π.Δ των Σχολών του Σχεδίου Αθηνά την ώρα που αυτές βρίσκονται στα μηχανογραφικά των παιδιών μας διασφαλίζει το δημόσιο
συμφέρον?
Η Ύπαρξη σχολών χωρίς
επαγγελματικά δικαιώματα που συνιστά την μέγιστη κοροϊδία των υποψήφιων
φοιτητών, των οικογενειών τους και της
Ελληνικής κοινωνίας γενικότερα - τα τελευταία τριάντα χρόνια- διασφαλίζει το δημόσιο
συμφέρον? Τότε δεν παίζουμε με τις
αγωνίες και τον κόπο των νέων μας ανθρώπων?
Η επίταξη των καθηγητών ΄΄ προληπτικά
΄΄ προτού καν προκηρυχτεί απεργία διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον?
Και οι
νόμοι??? Το Σύνταγμα???
Τελικά ποιο είναι το
δημόσιο συμφέρον?
